Social Icons

Tuesday, July 30, 2013

චාපා 27



    සුවදා පහන්වන තුරුම රැයේ දුටු සිහිනය චාපාගේ සිතේ සක්මන් කලාය. හෙට මේ මොහොත වන විට තමන් උපන් රටේවත් නැතැයි සිතෙන විට ඇතිවෙන්නෙ කියාගත නොහැකි දුකකි. ගිම්හානට කරදරයක් සිදුවේයැයි සිත කියයි. ඒ තමන් නිසා නේදැයි සිහිවද්දී ඇතිවන්නේ පුදුමාකාර කළකිරීමකි. විටෙක ගිම්හාන කියූ පරිද්දෙන් වෙන දෙයක් වෙන්නට ඔහුත් සමග කොහේ හෝ ගොස් ජීවත්වන්නට සිතුණි. නමුත් ලස්සන ජීවිතයක් නිස්කාරනේ නැතිකර දමන්නට නොහැක. තමන් නිසා ඔහුගේ හිතට දුන් බර ඕනෑවටත් වඩා වැඩියැයි ඇයට සිතුණි. හිසේ පැත්තක්ම දැඩීව රිදෙන්නට ගත්තේ ඊයේ බියවී ඇහැරුණ වෙලේ පටන්ය. චාපා පැනඩෝල් හතරක් පමණ එකවර බී ඇදෙහි ඇලවුණාය.
තාත්තා ඊයේ කියූ දේවල් වලින් සක්සුදක්සේ පැහැදිලිවූයේ කිසිදු හේතුවක් නිසාවත් ඔවුන්ගේ ආශිර්වාදය මත තමන්ට ගිම්හානව නොලැබෙන බවයි. ඒ වෙනුවෙන් යමක් කිරීමටවත් කාලයක් දැන් ඉතිරිව නැත. සියල්ල නිමාවීමට ඇත්තේ තව පැය විසිහතරකටත් අඩු කාලයකි. ගිම්හාන නොමැතිව හෙට දවස උදාවෙන්නේ කවරාකාරයකින්දැයි ඇය සිතුවාය. ඇයට අතීතය සිහිවී මුවගට ආදරණිය සිනහවක් ආවාය. ගිම්හානව පාසලේදි මුලින් දුටු දිනය, අහම්බෙන් ඔහුගේ හිසේ හැපුණ දිනය, විද්‍යාගාරයේදී පළමුවරට ආදෙරේයැයි කියූ දිනය, ඔහුගේ උපන්දිනය දවසේ ආදරයෙන් තමන්ගේ නළල සිපගත් දිනය ඇයට චිත‍්‍රපටයක් සේ එක දිගට සිහිවන්නට විය. හිතේ තෙරපෙන දුක කියාගන්නටවත් ගිම්හාන ළඟ හිටියානම්...
චාපා ඇදේ මුනින් හැරී කොට්ටය බදාගෙන අඩන්නට ගත්තාය. 
ජීවිතය තමන්ව මේතරමට අසරණ කර දැමුවේ ඇයිදැයි ඇයටවත් සිතාගන්නට නොහැක. තමන් පෙර ආත්මයක කාටහෝ අප‍්‍රමාණ දුකක් දෙන්නට ඇත. කිසිදු දිනක අගහිගයක් නොතිබූ පවුලක් උපතින් තමන්ට හිමිවුවද උපන්දා සිට අගහිගවූයේ හිතේ සතුට නේදැයි ඇය සිතුවාය. ගිම්හානව සිහිවන විට හිතට ඇතිවන්නේ පුදුමාකාර ලෝභකමකි. මෙලොව කිසිදු පිරිමියෙකු තමන්ට ගිම්හාන මෙන් ආදරය කරන්නේ නැති බව ඇය දැන උන්නාය. හෙටින් පසු නොදන්නා පිරිමියෙකු සමග ගෙවන ජීවිතය ගැන සිතන්නටවත් නොහැකිය.

*********************************************************

අවදිවන විට වෙලාව අටද පසුවී තිබුණි. අද පාසැල් යාමට සිතාසිටියද දැන් ප‍්‍රමාද වැඩිය. රැයේ යාන්තමට මෙන් දුටු සිහිනයක් නිසා අවදිවූ වෙලේ පටන් හිතට ඇත්තේ ගුප්ත බවකි. චාපා සුදු සල්වාර් ඇදුමකින් සැරසී මාව පන්සල් එක්ක යනවාදැයි අසමින් ඇවිද ආවාය. නමුත් මඟදී ඇය පය පැකිලී ඇදගෙන වැටුණි. කෙතරම් උත්සහ කලද ඉන්පසු දුටු දේවල් මතකයටය ආවේම නැත. 
ඇයට කරදරයක්දැයි සිතට දැනුනේ බියකි. දුරකථන ඇමතුමක් දෙන්නට සිතුවද ඇයට නැති ප‍්‍රශ්නයක් ඇතිවේයැයි සිතුණි. මේ කරදර කාලය ඉක්මනින් ඉවරවේයැයි සිත කියයි. මොනදේ සිදුවුවත් ඇයගේ නැතිවුන සිනහව නැවත ඇයට ලබාදිය හැකිනම් ඊටවඩා සතුටක් තවත් නැත. කල්පනාව බිදීගියේ දුරකථනය නාදවන හඩ ඇසීමෙනි.

"හෙලෝ ගුඩ් මෝර්නින්..."

"ගිම්හාන මේ.. මම..."

"සුදූ.. හරිම පුදුමයි... මම මේ දැනුත් ඔයාට කතාකරන්න විදියක් කල්පනා කර කර හිටියෙ. මම ඊයේ රෑ මහ විකාර හීනයක් දැක්කා. ඔයා සනීපෙන් නේද සුදූ...පාළුයිද...?"

ඇය කතා කලේ නැත. නමුත් ඇය හොරෙන් ඉකි ගසනවා මට හොදින්ම ඇසුණි.

"සුදූ.. ඇයි කතා කරන්නෙ නැත්තෙ? ඔයා අඩනවා නේද?"

"නැහැ රත්තරං, නැහැ..."

"කවදා ඉදන්ද මට බොරු කියන්න පටන් ගත්තෙ?"

අදින් පස්සෙ බොරුවක්වත් කියන්න මම නැහැ ගිම්හාන කියන්නට සිතුණි. ඒත් මේ සිදුවන දේවල් කියා ඔහුව කෙසේ අවුල්කර දමන්නද...

"තාත්තා ආයෙම මුකුත් කිව්වද..?"

"අපි ඕවා කතා නොකර ඉමු ගිම්හාන..."
ඇය අද හරිම අමුතුය. කතාකරන විදිය සම්පූර්ණයෙන්ම වෙනස්ය.

"ගිම්හාන..."

"කියන්න සුදූ..."

"ඔයාගේ මෝඩි මෝඩ වැඩක් කලොත් මට සමාව දෙනවා නේද...?"

"මොනාද ඔයා අද කතා කරන දේවල්? හරිම වෙනස් ඔයා..."

"මට ඕනෙ ඔය කකුල් දෙක අල්ලලා මූණ ඉඹලා සමාව ගන්න. ඒත්...."

"ඔයා මොනවා කලාටද මගෙන් සමාව ගන්නෙ? ඔය පිස්සු කතාව දැන් නවත්තගන්න. මටත් ඔයාව බලන්න ඕනෙ... හරි බයයි මට ඔයා ගැන. හරිම ආදරෙයි මං ඔයාට.."

"ඇති ගිම්හාන..."

සිදුවී ඇති කිසිවක් නොදැන ගිම්හාන තවත් ආදරයෙන් කතා කිරීම චාපාට දරාගැනීමට නොහැකිවූවාය. වෙන්නට යන දේවල් ගිම්හාන දන්නවානම්...

"චාපා මොනවද ඇති කියන්නෙ..?"

"ඇති කියන්නෙ මට ආදරේ කලා ඇති කියලා..."

ඇය රිසීවරය තැබුවාය. මට පුදුම සිතුණි. ඇය මේ තරම් සැරෙන් මට කතා කලාමය. පොඩි වචනයකටත් දෙතුන් පාරක් සමාව ඉල්ලන ඇය අද නොකියාම දුරකථනයද විසන්ධි කලාය. වැරැද්දක් නොකරම සමාවද ඉල්ලුවාය. මට නොකියන යමක් චාපාගේ නිවසේ සිදුව ඇති බවනම් පැහැදිළිය. 



(චාපා 28 වන කොටස සමගින් හමුවෙමු...)
- නිරෝෂ් මෛති‍්‍ර -
- 2004 -



Sunday, July 28, 2013

චාපා 26



      චාපා ගෙදර එනවිට හවස හයද පසුවී තිබුණි. තාත්තාගේ වාහනයත් තවත් රතු පැහැති කැබ් රථයකුත් නිවස ඉදිරිපිට නවත්වා තිබුනේය. ගෙදර එනවිට රෑ වන බව කීවද තාත්තා කලින්ම ආවේ ඇයි දැයි ඇයට බියක් දැනුනි. 

"කොහෙ ගිහිල්ලද මේ එන්නෙ...?"

සාලය පසුකරගෙන යනවිටම ඇසුනේ පියාගේ හඩයි. ඇය හැරී බලන විට පියාත් අනුරුද්ධගේ පියාත් ඇය දෙස බලා සිටියෝය. අනුරුද්ධ යනු චාපාව විවාහ කරදීමට සැරසෙන කෙනාය. 

"ඉරේෂාලාගේ ගෙදර තාත්තේ..."

"අදින් පස්සෙ කොහෙවත් යන්නෑ තේරුණාද? අනිද්දාට අනුරුද්ධ එක්ක ඉන්දියා යන්න ලෑස්ති වෙන්න ඕනෙ. මම සේරම ලෑස්ති කරලා තියෙන්නෙ..."

චාපාගේ හිසට ඉහළින් අකුණක් කෙටුවාක් මෙන් විය. කොයිදේ වුවත් තමන්ව මේ රටේවත් නොතියාවියැයි ඇය සිහිනෙකින්වත් නොසිතුවාය. කාමරයට ආවද දෙපා පණ නැතිව යන්නාක් මෙන් දැනුනි. තාත්තා මෙතරම් දවසක් නිහඩව සිටියේ මේ සදහා වන්නට ඇත. ගිම්හානට වචනෙකින් හෝ කරදරයක් නොවූයේ තමන්ව රටින්ම යවන්නට පියා සැලසුම් කරගෙන සිටි නිසා බව වැටහෙන්නේ දැන්ය. ගිම්හානගේ ආදරය කෙසේ උවද තාත්තා මේ උදුරා ගන්නේ තමන්ගේ නිදහසේ ජීවත්වීමේ අයිතිය නොවේද. වචනයක් වත් කතාකර නොමැති පුද්ගලයෙක් සමග නන්නාදුනන රටක තමන්ගේ දුව තනිකර දැමීමට ඔහු හිත හදාගත්තේ කෙසේ. ඔළුව පැලෙන්නට තරම් කැක්කුමක් ආවෙන් ඇය කාමරයේ තිබූ වතුර වීදුරුව අතට ගනිද්දීම එය බිමට වැටුණි.

"ලොකූ ඇයි පුතේ...?"

චාපාගේ මව කාමරයට ආවේ දුවගෙනය. චාපා එහෙම්මම අම්මාගේ උරහිසට වාරුවූවාය.

"ඇයි මට මෙහෙම කරන්නෙ අම්මේ...?"

ඇය ඉකිගසමින් හඩන්නට ගත්තාය. චාපාගේ මේ ප‍්‍රශ්නයේදී ඇයගේ මව ඉතා අසරණය. මීට මොහොතකට කලින් චාපාව අනුරුද්ධ සමග රට යවනවා යැයි කීවිට ඇය දැඩිව විරුද්ධ වූවාය. නමුත් පිට මනුස්සයෙක් ඉදිරියේදී චාපාගේ පියා ඇයට කුණුහරුපයෙන් බැන වැදුන හැටි ඇයට සිහිපත් විය.

"අනේ අම්මේ තාත්තට කියන්න අම්මේ මට මෙහෙම කරන්නෙපා කියලා.. මට බැහැ අම්මෙ මේ විදියට ජීවත් වෙන්න. මේ තරම් ලොකු දඩුවමක් දෙන්න තරම් මම මොකක්ද අම්මේ තාත්තට කරපු වරද...?"

"උඹ කරපු වැරැද්දද? ඉදපං මම උඹට කරපු වැරැද්දෙ දිග පළල කියලා දෙන්න.."
චාපාගේ පියා දොර රෙද්ද මෑත් කරමින් කාමරයට පැමිණියේය.

"මම උඹව ඉස්කෝලෙ යැව්වෙ මොකටද? උගන්නන්න. ඒත් උඹ කලේ මොකක්ද? කොහෙවත් යන එකෙක් එක්ක රෝන්දෙ ගහන්න ගිය එක. ලොකු එකා නොදැක්කනම් උඹ අදටත් ඌත් එක්ක පාර්ක් ගානෙ යනවා. තාමත් උඹ කියනවද උඹ වරදක් කලේ නැහැ කියලා?හැබැයි උඹ මේක හොදට මතක තියාගනින් මට ඕන විදියට දේවල් සිද්ධ උනේ නැත්තං මම ඕකට බත් කන්නනම් තියන්නෑ...."

ගිම්හාන ගැන කියූ කතාවත් සමග ඇයට ඉහිලුම් නැතිවිය. මේ ප‍්‍රශ්න කොයිහැටි වෙතත් කිසිම හේතුවක් නිසාවත් තමන් නිසා ඔහුට හීරීමක්වත් වනවාට චාපා කැමතිවූයේ නැත.

"තාත්තා මුකුත් නොදැන අයියා කියපු දේවල් අහලා ඔහොම කතා කරන්නෙපා. ඔව් මම ගිම්හානට ආදරෙයි. මගේ පණටත් වඩා ආදරෙයි. ඒක නිකම්ම නිකං කට වචනයක් නෙවෙයි. ඒ වගේම කොයි විදියට සැලකුවත් මම අම්මට වගේම තාත්තටත් ආදරෙයි. හැබැයි තාත්තෙ මොන හේතුව නිසා හරි ගිම්හානට පොඩි හරි කරදරයක් වෙලා තිබුනොත් තාත්තට එදාට තමයි තාත්තගෙ ලොකු දුව නැතිවෙන්නෙ...."

චාපාගේ කම්මුල හරහට පියාගෙන් වේගයෙන් කම්මුල් පහරක් වැදුනේ ඇයටත් හිතාගන්නටවත් බැරි මොහොතකය. වැදුණු පහරට ඇයව විසිවී වැටුනේ ඇද පාමුලය.

"ඔයා මොනවද මේ කරනේනෙ දෙයියනේ? ගෑණු ළමයෙක්ට ගහනවාද මෙහෙම...?"

"ගෑණු ළමයෙක්? හහ්.. ගෑණු ළමයෙක් නෙවෙයි මේකි අපේ පවුල කන්න ආපු එකියක්. බලන්නකො අද මේකි මාත් එක්ක එකට එක කතා කරන හැටි..."

ඇත්තටම චාපාගේ පියාටත් ඇය ගැන පුදුමය. මේ ජීවිත කාලයටම ඇය පියා සමග මෙසේ කතා කරනවාමය. ඔහුගේ මූණ බලාවත් කතාකරන්නට බිය ඇය පියාට යමක් කියන්නට ඇත්තම් එය කීවේ මවගේ මාර්ගයෙනි.  අද ඇය චාපා නොවේදැයි සිතෙන තරමටම වෙනස්වී ඇත.

"තාත්තා පොඩ්ඩක්වත් හිතුවද තාත්තාගෙ දුව කොල්ලෙක්ට මෙච්චර මැරෙන්න හදන්නෙ ඇයි කියලා. තාත්තා පොඩිකාලෙ ඉදන්නම මට ආදරෙන් කතා කරලා තියෙනවද? මට තියා නංගිටවත්? මම තාත්තා කියපු මොනදේද නොකලෙ? අපි හැදුනේ මේ ගේ ඇතුලේ තනියම නේද? ඒත් තාත්තා අයියාට එහෙම කලේ නැහැ. ඇයි අපි දෙන්නට අකමැති? අපි ගෑණු ළමයි නිසාද? තාත්තා අයියාව හොදම ඉස්කෝලෙකට දැම්මා. ඒත් මායි නංගියි යන්නෙ ගමේ ඉස්කෝලෙට. ඇයි ඒ? දැන් ඇයි එක පාරට හොයන්න ගත්තෙ අපි ගැන...?"

"දැන් ඇති කටවහගනින් කිව්වම..."

"තාත්තා සල්ලිම හෙව්වා. අයියාත් තාත්තගෙ අඩිපාරෙම ගියා. දෙන්නටම මනුස්සකම් නෑ. තාත්තා එහෙම කලාම ආදරයක් ලැබෙන තැනකට අපි යනවා නේද? ගිම්හාන පුදුම තරම් ආදරෙයි මට. මාත් මනුස්සයෙක් තාත්තෙ...."

"උඹ කට වහනවද නැද්ද? ඔයාවත් මේකිට කියන්න. නැත්තං අද මේකිට මම......"

චාපාගේ පියා නැවතත් චාපාගේ කොණ්ඩයෙන් ඇද ගහන්නට සැරසුනේය. අනුරුද්දගේ පියාද කාමරයට ආවේ ඒ වෙලාවේය.

"මොනවද නිමල් මේ කරන්නෙ? පිස්සු වැඩ කරන්න එපා. පොඩි ළමයෙක්ටද ඔය ගහන්න පනින්නෙ? එන්න අපි යමු..."

"තාත්තා සල්ලි හම්බ කලා. ටිකක් නෙවෙයි මහ ගොඩක්. ඒත් අන්තිමේදි තාත්තට දරුවො නැති උනා. මං ගැන විතරක් නෙවෙයි අයියා ගැන උනත් හිතලා බලන්න, අයියාට අද වෙනකොට උසාවි කීයක නඩු තියෙනවද කියලා..."

"ලොකු දුව කටවහන්න..."
චාපාගේ මව ඇයව වත්තන් කරගෙන ඇදෙන් වාඩිකෙරෙව්වාය.

"මට සමාවෙන්න අම්මෙ.අද කතා නොකලොත් මට ආයෙ කතා කරන්න දවසක් නැතිවෙයි. තාත්තාට ගිම්හානට අකමැති වෙන්න කිසිම හේතුවක් නැහැ. සල්ලිම නම් ඕනෙ අපිට තරම් නැති උනාට ගිම්හානට සල්ලිත් තියෙනවා. ඒත් තාත්තා හදන්නෙ මාව බන්දලා දීලාත් වෙන බිස්නස් එකක් කරගන්න... මම තරහ නෑ තාත්තත් එක්ක. හැබැයි මෙහෙම ජීවිතයක් මට ඕනෙත් නැහැ. වැඩි දවසක් යන්න කලින් තාත්තට තේරෙයි සල්ලිම නෙවෙයි ජීවිතේ කියන්නෙ කියලා..."

"බලන්නකො මේකි...."

චාපාගේ පියා නැවත කාමරයට එන්නට හැදුවද අනුරුද්දගේ පියා ඔහුව එළියට රැගෙන ගියේය. ඔහුට වැඩියෙන් රිදුනේ ඇය කියූදේවල් වැඩියෙන් දැනුන නිසාය. නමුත් මොනම හේතුවක් නිසාවත් ඔහු ඒවා පිළිගන්නට සූදානම් වූයේ නැත. හෙට ඇයගේ විවාහය ලියාපදිංචි කර අනිද්දාට අනිවාර්යයෙන්ම මාස තුනකටවත් ඇයව රට යවනවාමයි ඔහු සිතාගත්තේය.

චාපාට එදා රෑ නින්දක් ආවේම නැත. හිතේ දුක් ගොඩකි. වැඩිමනත් දුක තාත්තාට කතා කල විදිය ගැනය. නමුත් කියූ කිසිදෙයක් තවදුරටත් නොකියා සිටිය හැකි දේවල්ද වූයේ නැත. ඒත් පියා ගෙදර සිටියානම් සමාවගන්නටවත් තිබුනායැයි සිතුණි.  මේ සියල්ලට වඩා ඇයට බියවූයේ අනිද්දා සිට ගෙවන්නට සිදුවන ජීවිතය ගැනය. තමන් කැමති වුවද අකමැති වුවද තමන්ගේ ජීවිතයේ වැදගත්ම තීරණ වෙනදා මෙන්ම පියා තනිකැමැත්තට ගෙන ඇත. එයද අතිශය අමානුෂික ආකාරයෙනි. එයට අකමැති උවහොත් ගිම්හානට හොදින් ඉන්නට නොදෙන බවට පියා දිවුරා කීවේය. ඔහු දෙයක් කිව්වොත් කීවාමය. ගිම්හාන නොමැති හෙට දිනයක් හිතාගන්නට නොහැකි උවද ඔහුගේ ජීවිතය අවධානමට හෙලන්නටද කිසිසේත් නොහැකිය. හිතට දැනෙන්නේ විස්තර කල නොහැකි ගුප්ත හැඟීම් රාශියකි. චාපාගේ ඇස් පියවුනේ නොදැනීමය.

"ගිම්හාන.................."

"අක්කේ... ඇයි අක්කෙ මේ..."

"අනේ ගිම්හානව මරන්නෙපා... තාත්තෙ එයාට යන්නෙ දෙන්න තාත්තෙ... අනේ ගිම්හාන දුවන්න..."

"අක්කේ මේ බලන්න... ඔයා හීනෙන් බයවෙලා ඉන්නෙ... කෝ එන්න..."
ඇය චාපාව ඇදේ වාඩිකරවීය. චාපාගේ ඇස් රතුවී හොදටම දාඩිය දමා ඇත.

"මේ වතුර ටිකක් බොන්න..."

චාපාත් ඇයගේ නැගණියක් කුඩාකල සිටම නිදාගත්තේ එක ඇදේය. අයෝධ්‍යාට වෙනම කාමරයක් තිබුණද ඇය කෙදිනකවත් එය පාවිච්චියට ගත්තේ නැත. ඇය සිය සහෝදරියට අපමණව ආදරය කලාය.

"නංගි ඔයා හෙට ඉස්කෝලෙදි එයාට කියනවද පරිස්සම් වෙන්න කියලා..."

"හරි අක්කෙ, දැන් නිදා ගන්නකො..."

"අනේ ඔයා කියනවා නේද...?"

"හරි අක්කෙ මම අයියට කියන්නම්. නිදාගන්න, මම ඉතිපිසෝ ගාථාව කියන්නම්..."



(චාපා 27 වන කොටස සමගින් හමුවෙමු...)
- නිරෝෂ් මෛති‍්‍ර -
- 2004 -




Thursday, July 25, 2013

චාපා 25



    වට පැවතියේ දැඩි නිහැඩියාවකි. වායුසමීකරණයේ සීතලද වැඩියෙන් දැනුන නිසාවෙන් චාපා තවත් මට තුරුළුවූවාය.

"මට තවත් මේවා ඔයාගෙන් හංගන්න බැහැ ගිම්හාන. අපේ ගෙදර තත්ත්වෙ එන්න එන්නම නරක් වෙනවා. මට එන්න දෙන්නෙත් ඉරේෂාලාගෙ ගෙදරට විතරයි. ඒ ආපු වෙලේටත් එයාලගෙ ගෙදරට අපේ අම්මා දෙතුන් පාර කෝල් කරන්වා.."

"ඇයි අම්මා ඔච්චරටම ඔයාව හිර කරන්නෙ..?"

"අම්මා හිර කරනවා නෙවෙයි ගිම්හාන. තාත්තයි අම්මව හිර කරලා තියෙන්නෙ. එයාගෙ කීමටයි මේ සේරම? අනේ මන්දා.. මේකත් ජීවිතයක්ද?..."
ඇය මගේ ඇඟිලිකරු අතරිත් අත යැව්වාය.

"මම ඔයාලාගෙ තාත්තත් එක්ක කතා කරන්නද...?"
චාපා හිස ඔසවා මා දෙස බැලුවාය.

"අනේ රත්තරං ඒ වැඬේ නම් කරන්න හිතන්නවත් එපා. අපේ අයියයි තාත්තයි ඔයාත් එක්ක ඉන්නෙ පුදුම තරහකින්. දැනටත් ඔයාට මුකුත් නොකරන්නෙ ඔයා ඉස්කෝලෙ යන නිසා. නැත්තම්....."

"මාව මරයි නේද..?"

ඇය නැවතත් හිස මගේ උරහිසට බර කලාය. මට දිග හුස්මක් පිටවිය. අප කරමුලටම හිරවී ඇත. 

"මේකට තියෙන්නෙ විසදුම් දෙකයි සුදූ. දෙකම අමාරුයි. ඒත් දෙකෙන් එකක් කරන්නම වෙනවා..."

"මොකක්ද...?"
ඇය මගේ ගෙල පාමුල සිප ගත්තාය.

"පලවෙනි එක තමයි ඔයා මාත් එක්ක යන්න එන එක..."

"අනේ දෙයියනේ මේ මොනාද ඔයා කියන්නෙ? විභාගයක් අත ළඟ තියාගෙන ඔයාගෙ ජීවිතේ නැති නාස්ති කරන්නද මට කියන්නෙ? ඔයත් එක්ක යන්න තියෙනවානම් මට කොහේ උනත් කමක් නෑ. ඒත් ඔයා? ඔයාගෙ ඉගෙනීම? අර අහිංසක අම්මා? මට බෑ ගිම්හාන ඔයාගෙ ජීවිතෙත් එක්ක සෙල්ලම් කරන්න..."

මම ඇයගේ හිස අතගෑවාය. ඇය කියන සෑම දෙයක්ම ඇත්තය. එවැනි දැඩි තීරණයක් ගැනීම කල නොහැකිය. එයින් නැති නාස්ති වන්නේ අප දෙදෙනාමය.

"මොකක්ද අනික..?"

ඇය ඉස්සී මගේ මුහුණ දෙස බලා ඇසුවාය. ඒ දෑස් විඩාබරය. මේ ප‍්‍රශ්න නොසෑහෙන වද දී ඇත.

"ඔයා එහෙනම් තාත්තා කියන කෙනාව බදින්න..."

අය එක් වරම මා වෙත හැරී මගේ දෑස් දෙස කෙලින් බැලුවාය.

"ඔයාද මේ කියන්නෙ? ඔයාද ආ....?"
මම ඉවත බලාගත්තේය.

"මං දිහා බලන්න. මං දිහා බලලා කියන්න, තව මිනිහෙක් එක්ක යන්නද මං..?"
මම තරයේ ඇයව වැලද ගත්තේය.

"වෙන කරන්න දෙයක් නැහැ රත්තරං.ඔයා කොච්චර පවුද. මට ආදරේ කර කර මං මත්තෙම නැහෙනවාට වඩා ඒක හොද නැද්ද. බලන්න දැන් ඔයාගෙ හැටි. මේ සති දෙක තුනට ඔයා කොච්චර ඇදිලා ගිහිල්ලද? ඉස්සර හිනා උන ගමන්මයි. මට කියන්නෙ මේවා බලන් ඉන්න කියලද? අයිති වෙන එකම නෙවෙයි සුදූ ආදරේ කියන්නෙ. අනික කවුද දන්නෙ ඔය කියන කෙනා මටත් වැඩිය හොදද කියලා. මටත් වඩා ඔයාට ආදරේ කරයිද කියලා. කැමති වෙන්න සුදූ... වෙන කරන්න දෙයක් නැහැ දැන්...."

මගේ දෙනෙතටද කදුළු ඉනුවේ දරාගන්නටම බැරි තැනය. එක එක්කෙනාට දන්දී ඉවත බලා ගැනීමට මම කෙදිනකවත් ඇයගේ ලෝකයට එන්නට හිතුවේ නැත.

"තේරුමක් නැති දේවල් කතා නොකර ඉමු ගිම්හාන. එහෙම දෙයක් කවදාකවත් වෙන්නෑ මම ජීවත් වෙලා ඉන්නකන්. එහෙම කලොත් මම මෙච්චර දවසක් නැහීගෙන ඔයාට කරලා තියෙන්නෙ ආදරයක් නෙවෙයි බොරුවක්..."

"ඇති දෙයියනේ ඇති.. මට තවත් ආදරේ කරන්නෙපා.මොනවද මං ගාව ඔච්චරටම තියෙන්නෙ? ඔයා මෙහෙම තවත් ආදෙරේ කරන්න කරන්න බැදීම් වැඩිවෙනවා විතරයි. ඒකෙන් ඔයාගෙ ජීවිතේට වෙන හොදක් නැහැ.."


මම ඇයගේ දෙඋරෙන් අල්ලා ඉවතට ගෙන කීවේය. චාපා පුදුමයෙන් මා දෙස බලා සිටියාය.හිතේ ආවේගයට කියූවද එසේ නොකියා ඉන්නට තිබුනා යැයි මට සිතුණි.

"ගිම්හාන... මොනවද ඔයා මේ කියවන්නෙ, ඔයාට දැන් මාව කරදරයක් වෙලාද? ඔයා හදන්නෙ මාව දාලා යන්නද..?"

"ඔයා එහෙම හිතනවද..?"

"ඒත් ඔයා මේ කතා කරන දේවල්....."

"ඇයි තේරුම් නොගන්නෙ? මම දාලා යන කතාවක් කිව්වද දැන්? මට ඕනෙ ඔයා මේ දුක්විදින එක නවත්තන්න. නිස්කාරනෙ ඔයාගෙ ජීවිතේ විනාස වෙලා යන එක නවත්තන්න..."

"මගේ ජීවිතේ විනාස වෙන්නෙ ඔයාව මට නැති උනොත් විතරයි.."

"ඇයි සුදූ හිතුවක්කාර වෙන්නෙ? මේක ඔයා හිතන තරම් සුළු දෙයක් නෙවෙයි..."

"මම දන්නවා. ඒත් මොනවා උනත් මොනවම උනත් මම අන්තිම මොහොත වෙනකන් ඔයාට ආදරේ කරනවා.ඔයා තමයි මගේ ජීවිතේට ආවේ. ඒක ඇත්ත. ඒත් දැන් මොනදේ උනත් මම ඔයාව දාලා යන්නෑ. ඔයාට මේ කෙල්ලව කරදරයක්නම් මට ඒක කියන්න..."

"ඔය කිව්වෙ ඉතිං. ඔව්, පුදුම කරදරයක් තියෙන්නෙ මට..."
මම ඇයගේ උකුලේ හිස තබා ගත්තේය.

"පණ්ඩිතකම් කියවන්නැතුව ඔන්න ඔහොම ඉන්න. තවත් ඔළුවට ප‍්‍රශ්න එකතු කරන් යන්න නෙවෙයි මම මෙච්චර අමාරුවෙන් ආවෙ..."

ඇය පහත්වී මගේ නළල සිපගත්තාය. මෙතරම් ආදරයක් කෙසේනම් තවකෙනෙක්ට පූජාකර බලා ඉන්නද....


(චාපා 26 වන කොටස සමගින් හමුවෙමු...)
- නිරෝෂ් මෛති‍්‍ර -
- 2004 -


Monday, July 22, 2013

චාපා 24


      සෙනසුරාදා පැතුම් සමග නුගේගොඩට එනවිට මදක් හවස්වී තිබුණි. ඉරේෂා චාපාත් සමග නුගේගොඩට ආසන්නයේ සැලූන් එකකට එනබව දන්වා ඊයේ රාති‍්‍රයේ දුන් දුරකථන ඇමතුමෙන් පසුව ඇයව හමුවන තුරු සිතේ තිබුනේ දැඩි නොසන්සුන් කමකි.

"හොද වෙලාවට අද අයියාකාරයා ගෙදර. නැත්තං ඌ උදේම වෑන් එක අරන් අර හෝන්තුවගෙ ගෙදර යනවා. එන්නෙ මහ රෑට..."

පැතුම් නාවල පාරෙන් නුගේගොඩ දෙසට හරවනගමන් කීවේය.

"කවුද බං හෝන්තුව?..."
මම හිනාවෙන ගමන් ඇසුවේය.

"හෝන්තුව කවුරු උනත් බලපංකො අද උඹේ මූණේ සිරියාව. පහුගිය ටිකේ හිටියෙ නිකං බූරු ගහලා පැරදිලා වගේනෙ..."

"තාමත් එහෙමම තමයි බං. මේ යන්නෙත් විනාඩි පහක හරි සතුට හොයාගෙනනෙ..."

වාහන තදබදයට අසුව තිබූ වාහන අතරින් පැමිණි හිඟන කාන්තාවක් වෑන් එකේ වීදුරුවට තට්ටු කලාය. ඇගේ අතේ අවුරුදු දෙකක පමණ කුඩා දැරියකි.

"අනේ මහත්තයෝ මමයි පොඩි එකියි තාම දවල්ට මුකුත් කාලා නැහැ. පාන් කෑල්ලක් කන්න කීයක් හරි දෙන්න බුදු මහත්තයෝ,පිං සිද්ධ වෙනවා...."
මේ ඝෝෂාකාරී නුගේගොඩ නගරය මැද පොඩි එකී හොදටම නිදිය. මම පර්ස් එකෙන් ගත් රුපියල් පනහක් වීදුරුව පහත් කර ඇයට දුන්නේය.

"අනේ මහත්තයාට ගොඩක් පිං මහත්තයෝ. කරන කියන හැමදේම හරියන්න ඕනෙ..."
මහලොකු දෙයක් කලාක් මෙන් හිතට දැනුනෙ අමුතුම හැඟීමකි.

"උඹටත් පිස්සු බං. ඕකුන් කුඩු බොන්න ඔය සල්ලි එකතු කරන්නෙ. උඹෙත් ඉතිං පොඩ්ඩ ඇත්තං උණු වෙනවනෙ..."

"අර බලපං..."

මම පැතුම්ට උත්තර දෙනවා වෙනුවට කලේ තව දුරටත් හිඟකනවා වෙනුවට පාර අයිනෙ තිබූ පෙට්ටි කඩයකට ගිය ඇයව පෙන්වීමයි. තදබදය අතරින් වාහනය ඉදිරියට යනවිට ඔවුන් දෙදෙනාව වඩාත් පැහැදිලිව දැක ගත හැකි විය. දුටු සංවේදී දසුනෙන් පැතුම්ට තමන් වැරදි යැයි වැටහෙන්නට ඇත. දරුවාව උකුලේ තියාගත් ඇය පාන් කාලක කෑලි කඩා පොඩි එකාටද කවන ගමන් ඇයද කෑවාය.

"සමහර හිඟන්නන්ගෙ ලෝක බොරු නිසා ඇත්තට අසරණ උන කෙනෙක්ටවත් දැන් මිනිස්සු සතයක්වත් දෙන්නෙ නැහැ බං..."

"ඇත්ත පැතුම්, අපිට වඩා දුක් විදින මිනිස්සු කොච්චර මේ ලෝකෙ ඉන්නවද කියලා හිතෙන්න පාරටම බහින්න ඕනෙ..."

"ඒක ඇත්ත බං. හැමදේම තියාගෙනත් අපි නැති දේ ගැනම හිත හිතා කොච්චර අඩනවද? ඒ මිනිස්සුන්ගෙ හැටි බං. කොච්චර තිබ්බත් මදි. නැතිදේටමයි ආස..."
වාහන තදබදය අඩුවූයෙන් කොහුවල දෙසට ධාවනය පහසුවිය.

"අරක නේද සැලූන් එක..."

"ඔව්. උඹ ටිකක් මෙහායින් අයින් කරලා නවත්තහං..."

පැතුම් පාරෙ අයිනටම කර වවාහනය නැවැත්තුවේය.ඔවුන් දෙදෙනා පෙනෙන්නටවත් සිටියේ නැත. 

"උඹ ඔහොම හිටපං මම ගිහිං බලලා එන්නම්. උඹ කෝකටත් කියලා පිටිපස්සට ගිහිං වාඩිවෙයං. අපි පරිස්සමට ඉන්න එක ඇඟට ගුණයි..."

පැතුම් වාහනයෙන් බැස සැලූන් එක දෙසට ගියේය. මේ ගමන් සියල්ල අවධානම් උවත් දැන් වෙන කරන්නම දෙයක් නොමැත. කලේ එකම එක වරදකි. එනම් ඇයට අපමණව ආදරය කිරීම පමණි.
විනාඩි පහකට පමණ පසුව පැතුම් නැවත ආවේය.

"ඇයි බං මොකද උනේ...?"

"අවුලක් නැහැ. දෙන්නම පාරෙ ඉන්නවා. අපි ටිකක් ඉස්සරහට යමු..."

සැලූන් එක පසුකර මද දුරක් යද්දිම චාපාත් ඉරේෂාත් පාර අයිනේ සිටියෝය. චාපා දකිනවිටම මට ඇතිඋන හැඟීම විස්තර කල නොහැක.

"ඉක්මනට නගින්න. ඉරේෂා ඔයා ඉස්සරහට එන්න..."
මම පසුපස දොර හැර චාපාව ඇතුලට ගත්තේය. 

"එන්න සුදූ..."

ඇය මා දෙස බලාගෙනම වාහනයට නැග්ගාය. ඇයෙගේ ඇස් ආදරයෙන් දිළිසෙයි.

"කරදරයක් නේද මම?..."

මම ඇයගේ සුරත ගෙන කම්මුලේ තබාගත්තේය. ඇය තවමත් මා දෙස බලාගත්වනමය.

"මොනාද ආපු වෙලෙ ඉදන් බලන් ඉන්නෙ හොල්මනක් දිහා වගේ...?"

ඇය හිටිවනම මාව වැලද ගත්තාය. තවමත් ඇය එකදු වචනයක් හෝ කතාකලේ නැත. කදුළු බින්දුව බින්දුව මගේ දකුණතට වැටෙන්නට විය.

"ගිම්හානයා අපි කොහෙටද යන්නෙ...?"

"ඉරේෂා කියන තැනකට යමු මචං..."

"කොහේ උනත් කමක්නෑ මනුස්ස වාසයක්වත් නැති තැනකට යමු. මම අද මේ ආවේ ලොකු අවදානම් ගමනක්..."

ඉරේෂා පැතුම් දෙස බලා කීවාය.

"එහෙනම් ඉතිං යන්න වෙන්නෙ කනත්තකට තමයි..."
පැතුම් හයියෙන් සිනාසිය.

"කනත්තකට හරි කමක්නෑ, මොකෙක්වත් නැත්තං. ආන්ටි අද මෙයාව මාත් එක්ක සැලූන් එකට එව්වෙත් දාහක් දේවල් කියලා..."

ඉරේෂාගේ මුහුණේ අද ඇත්තේ බැරූරුම් ස්වරූපයකි. ඇය කියුවාක් මෙන් ඇත්තටම අප කාට කෙසේ උවත් ඇයට මෙය අවධානම් ගමනකි. චාපාව ඇයගේ ගෙදරට එවන්නේද ඇය පිළිබද ඇති විශ්වාසය නිසාය.

"තාම අඩනවද? අද කතාකරන්නෙ නැද්ද මාත් එක්ක..?."
මම චාපාගෙ හිස අතගාමින් ඇසුවේය.

"අඩන්න දෙන්න මට..."

පැතුම් බොරලැස්ගමුවෙන් අතුරු පාරකට දමා සැලකිය යුතු දුරක් පැමිණ තිබුනේය. වාහනය නැවැත්වුයේ විශාල රබර් වත්තක් අසලය.

"ඔන්න ඉරේෂා නෝනාව මනුස්ස වාසයක් නැති තැනකට ගෙනාවා..."

"විහිළු කරන්නෙපා පැතුම්..."
ඉරේෂා දොර ඇරගෙන එළියට බැස්සාය. පැතුම්ද බැස පසුපස දොර හැරියේය.

"ඉරේෂාගෙ බය සාධාරණයි බං. අපි මෙහෙම ආවාට මේක මහ ඬේන්ජර්ස් ගමනක්..."

"ඒක ඇත්ත මචං මටත් තේරෙනවා. එහෙමයි කියලා වෙන මොනවා කරන්නද...?"

"මම නිසා හැමොටම කරදරයි නේද..?"

"එහෙම එකක් නෑ චාපා. අපි සහෝදරයො වගේ එකට ඉන්න අය. අපි අපිට උදව් කරගන්නෙ නැත්තං වෙන කවුරු උදව් කරන්නද..?"

චාපාගෙ ඇස්වල කදුළු අළුත් විය. ඒත් සමග ඉරේෂා එතැනට ආවාය.

"මට සමාවෙන්න චාපා. මම ටිකක් කලබල උනා. උඹට මම කියලා දෙන්න ඕන නෑනෙ උඹලාගෙ තාත්තගෙ හැටි. ඒ නැතත් අර මරුමුස් අයියා..."

"ඒකට කමක් නැහැ ඉරේෂා. ඔයා මේ කරන උදව් වෙන කෙනෙක්නම් කරන්නෑ මග අරිනවා මිසක්..."

"හරි හරි. අපිට ගොඩක් වෙලා මෙතන ඉන්න බැහැ. කතා කරගන්න තියෙන සේරම ඉක්මනට කතා කරගන්න. මායි පැතුනුයි පාරට ගිහිං බොන්න මොනවා හරි අරන් එන්නම්..."

"මචං කවුරු ආවත් දොරනම් අරින්න එපා. අපි ඉක්මනට එන්නම්..."

පැතුම් දොර වසා දමා ඉරේෂාත් පාර දෙසට යන්නට ගියේය.



(චාපා 25 වන කොටස සමගින් හමුවෙමු...)
- නිරෝෂ් මෛති‍්‍ර -
- 2004 -

Friday, July 19, 2013

චාපා 23



      පාසැල් යාමට තරම් කිසිදු මානසිකත්වයක් නැතත් ඇයට මා උන පොරොන්දුව රැකිය යුතු නිසාම පාසැල් ඒමට සිදුවිය. නමුත් බැලු බැලු හැම තැනම ඉතිරිව ඇත්තේ ඇයගේ මතකය පමණි. උදේන්ම පන්තියට එනවිට කොරිඩෝව ළඟින් හැරෙන විට වෙනදාට දකින රුව දකින්නට නොලැබෙන බව දැන දැනත් මට අවනත නැති නෙත් සොයන්නේ ඇයයි. අපගේ සොදුරු මතක සටහන් මේ පාසැල් බිමේ ඉතිරිකර දා ඇය අද එක තත්පරයකටවත් දකින්නටවත් නැත.
පන්තිය ඇතුලට පැමිනෙත්ම නෙත ගැටුනේ කෙලවරේම වූ ඇයගේ මේසය හා පුටුවයි. අද එය හිස්වී පාලුවටම ගොස් ඇත. හිතේ ඇවිලෙන තනිකමත් සමග මම ඇයගේ පුටුවේ මොහොතකට ඉදගත්තේය. චාපාගේ මේසය දැක මට හීල්ලුණි. එහි තැනින් තැන ඇයගේ වටකුරු අකුරෙන් 'ගිම්හාන' ලෙස ලියා ඇත. මට අද දකින්නටවත් නැත්තේ මේ තරම් මට ආදරය කල යුවතියයි. හිතේ බර දරාගන්නට බැරි තැන මම ඇගේ මේසය මත හිසතබා ගත්තේ ඇයගේ සුවඳවත් මේ කොහේහෝ ඇත්දැයි සොයමිනි.

"ගිම්හාන..."

හීනයෙන් මෙන් මට ඇසුනේ චාපාගේ හඩය. ඇය පාසැල් ඇවිත්ද? හිතට දැනුන සතුට කියා නිමකල නොහැකිවිය.

"චාපා...."

මම එකවර හිස ඔසවා බැලුවේය. නමුත් ඒ ඉරේෂාය. ඇය පුදුමයෙන් මා දෙස බලා සිටියාය.

"සොරි ඉරේෂා, මම හිතුවෙ චාපා කියලා...."

ඉරේෂා කතා කලේ නැත. බලා සිටියා පමණි. ඇය අසලට එත්ම මා චාපාගේ පුටුවෙන් නැගිට්ටේය.

"ඔයා හිත හිතා දුක්විදිනවා නේද ගිම්හාන...?"
මට දිග හුස්මක් පිටවුණි. ඇය ගැන සිතා දුක්වීමද හිතට සතුටකි.

"ඇයි ඊයේ ඉස්කෝලෙ ආවෙ නැත්තෙ?.."
චාපා පාසැල් ගමන අවසන් කල පසුදින මට පාසැල් ඒමට කොහෙත්ම පිරියක් තිබුනේ නැත.

"චාපා මේ දවස් ටිකේම හවස අපේ ගෙදර ආවා. ඒ ඇවිල්ලත් අහන්නෙම ඔයා ගැන. මම ඉතිං බොරු කිව්වා එදා ඉස්කෝලෙ ආවා කියලා කෙල්ල අප්සෙට් යන නිසා.."

මට ඇය ගැන පුදුමාකාර ආදරයක් දැනුනි. මොනම හේතුවක් නිසාවත් යළි පාසැල් නෑවිදින් නොසිටින්නට සිතාගත්තෙමි.

"චාපාගෙ ගෙදර තත්වෙ කොහොමද ඉරේෂා? .."

"ඒකෙ ඇති වෙනසක් නැහැ ගිම්හාන.  ආ..මේක චාපා ඔයාට දෙන්න කිව්වා..."

ඉරේෂා ඇයගේ පොතක් දිගහැර දෙකට තුනට නවා තිබූ කොලයක් මට දුන්නාය. එය චාපා දුන් ලිපියකි. මට පුදුමාකාර සතුටක් දැනුනි.

"යන්තං ඇති. දැනුයි මූණට හිනාවක් ආවෙ..."

ඉරේෂාද සිනාසී පන්තියෙන් එළියට ගියාය. තව මොහොතක් හෝ නාස්ති නොකර මම ලිපිය දිගහැර පොතක් තුළට දමාගෙන කියවන්නට ගත්තේය.

මගේම ගිම්හාන,
ඔයා සනීපෙන් නේද මහත්තයෝ. මම හැමදාම ඉරේෂාගෙන් ඔයාගැන අහනවා. තරහ නැහැ නේද? ගිම්හාන ඔයා මේ ප‍්‍රශ්න ගැන හිතන්නෙපා. මම ඔයාගෙන් ඉල්ලපු දේ මතකයි නේද? හැමදාම ඉස්කෝලෙ එන්න ඉගැන්නුවත් නැතත්. හවසට ක්ලාස් ගිහින් ඇවිත් රෑට පාඩම් කරන්න පුළුවන් තරම්. මාස 05ක් කියන්නෙ ඒ තරම් ලොකු කාලයක් නෙවෙයිනෙ. එහෙ බලලා මෙහෙ බලද්දි ගෙවිලත් තියෙයි. ඔයාට වැඩ වැඩි උනාම මේ ප‍්‍රශ්න ගැන හිතන්න වෙලාවක් නැතිවෙයි. එතකොට ඔයාගෙ හිතත් නිදහස්. ඔයා කොහොම හරි එක්සෑම් හොදටම පාස්වෙන්න. ඒකනෙ රත්තරං මගේ එකම හීනෙ. 
මට ඉස්කෝලෙ එන්න වෙන්නෙ නැති එක ගැන ඔයා හිතන්න යන්නෙපා. ඒක මගෙ ලැබීම. මට ඔයාව දකින්න ගොඩක් ආසයි. හරිම පාළුයි ඔයා නැති ජීවිතේ. ඒත් මාව දැකලා ඔයා ආයෙමත් අවුල් වෙයි. ඒ නිසා ඒක එපා. මගේ හැඟීම් වලට වඩා මට ඔයාගෙ අනාගතේ වටිනවා. මම ඔයාට ගොඩාක් ආදරෙයි ගිම්හාන. ගොඩක්ම. 
මට දැන් ගෙදරට වෙලා මෙහෙම හිර වෙලා ඉන්න එක හරි සන්තෝසෙන් ඉන්න පුළුවන් වෙලා තියෙන්නෙ අපේ ලස්සන මතයකන් ගොඩක් ඉතුරු උන නිසා. ඒ තරමට ඔයා මට ආදරේ දීලා තියෙනවා. ඒකට ඔයාට ගොඩක් පිං සිද්ද වෙනවා. අනේ මම හරිම ආදරෙයි ඔයාට. පරිස්සමින් ඉන්න මගෙ මහත්තයො. මට ඉන්නෙ ඔයා විතරයි. කරදර වලට පැටලෙන්න යන්නෙපා. මේක අපේ නරක කාලයක් වෙන්නැති. සමහරවිට ඉක්මනට අපිට හොද කාලයක් එයි.

බුදු සරණයි ඔයාට,
ඔයාගෙම,
චාපා...

මගේ නෙතගට කදුලක් ඉනුවෙ නොදැනීමය. මෙතරම් ආදරයක් ලබන්නට තරම් මම කල පින කුමක්දැයි මටම නොතේරේ. නොකීවාට ඇය ගොඩක් දුක්විදින බව මම හොදාකාරවම දනිමි. නමුත් ඇයට උවමනා මගේ හිත හදන්නටය. ඇයනම් පුදුමාකාර සෙනෙහසක් තිබෙන යුවතියකි.
විවේක කාලයේදි මම ඉරේෂා සමග කතා කලේය.

"මට චාපාව හම්බවෙන්න විදිහක් නැද්ද ඉරේෂා?.."

"ඔය හදන්නෙ ආයෙමත් ප‍්‍රශ්නයක් ඇතිකර ගන්න නේද?.."

"නැහැ ඉරේෂා මේකෙ මොකක්හරි විසදුමක් තියෙන්නත් එපැයි.නොකිව්වට එයත් දුක් විදිනවා. මගෙත් ඔලුව අවුල්. අනිත් දේවල් කොහොම උනත් මට එයාව දකින්නැතුව මේ විදියට ඉන්න අමාරුයි ඉරේෂා. මොකක්ද මේ ජීවිතේ?..."

"කලබල වෙලා තීරණ ගන්නෙපා ගිම්හාන. කෙල්ලගෙ පැත්තෙනුත් හිතලා අපි ටිකක් ඉවසමු..."

සුසුම් හෙලනවා හැරෙන්නට ඇත්තෙන්ම මට කරන්නට දෙයක් කවර කොනකින්වත් නොපෙනේ.

"මට තව දවස් දෙක තුනක් දෙන්න. මම ඔයාට චාපාව මුනගස්සන්නම්. ඔය දෙන්නා දෙපැත්තට වෙලා හූල්ල හූල්ල ඉන්න එක මට බලන් ඉන්නත් බෑ..."
හිතට දැනුනේ සැනසීමකි.

"ඔයාට පිං ඉරේෂා..."
දැන් දින දෙක තුනකට හෝ සතුටින් ජීවත් වීමට බලාපොරොත්තුවක් ඇත.


(චාපා 24 වන කොටස සමගින් හමුවෙමු...)

Sunday, July 14, 2013

චාපා 22



"එදා ගම්පහදි උනදේ තාත්තා දැනගත්තට පස්සෙ මගේ කම්මුලට ගහලා කිව්වා 'උඹට ඕනෙ මඟුලක් නම් හරි මම ඒක කරලා දෙන්නම්' කියලා..."

"ඉතිං..."

"මම හිතුවෙ ඒක ඒ වෙලාවෙ තරහට කියපු එකක් කියලා...ඒත්...."
ඇගේ දෙනෙතේ ආයෙමත් කදුළු පිරුණි.

"ඇයි ඒත්...?"

"ඒක නිකං කියපු කතාවක් නෙවෙයි ගිම්හාන, මට ඇහුනා ඊයෙ අම්මා තාත්තත් එක්ක ෆෝන් එකෙන් රණ්ඩු වෙනවා ඒ ළමයාට මොන කසාදද කියලා..."

"මොකකද වෙලා තියෙන්නෙ කියලා මට හරියට කියන්න සුදූ.. මට මුකුත් තේරෙන්නෑ..."

"තේරුම් ගන්නත් එපා රත්තරං. අපේ තාත්තාගෙ යාළුවෙක්ගෙ පුතෙක්ට මාව කතා කරලා..."
ඇය එසේ කියා යන්නට නැගිට්ටාය. මගේ අතින් චෙස් පුවරුව බිම වැටුණි. ළමයින් සියලු දෙනාම හැරී අප දෙස බැලුවෝය. 

"ඇයි මචං මොකද? .."
ලසන්ත පැමිණ ඇසුවේය.

"නෑ මචං අවුලක් නැහැ. මල්ලිලා ඔයාලා සෙල්ලම් කරන්න.."
මම අනෙක් අයට කියා යන්නට නැගිට්ටේය. 

"මචං උඹ පොඩ්ඩක් මෙතන බලපං. මම යනවා බං..."

"හරි බං අවුලක් නෑ.. පරිස්සමින් පලයං..."

චාපාගේ පියා මේ කුමක් කරන්නට යනවාද? විභාගය අත ළඟ තියාගෙන ඉන්න මේ කෙල්ලට මොන කසාදද. මම ගෙදර යාමට එළියට එනවිට චාපා ගේට්ටුව අසල සිටියාය.ඇගේ ඇස් වල කදුළු පිරී තිබුණි. මටත් ඇයගේ හිත හැදීමට වත් කීමට වචනයක් සොයාගත නොහැකිවිය. නමුත් මේ වන්නට යනදේ තාමත් මට විශ්වාස කල නොහැකිය.

"අඩන්න එපා සුදූ. අපි එන විදියක් බලමු..."

"බලන්න දෙයක් නෑ ගිම්හාන අම්මා අද නාවෙත් ඒක තමයි. ඔයා කලබල නොවී ඉන්නවානම් මට ඒ ඇති..."

"අනේ මන්දා මටනම් හිතාගන්නවත් බෑ මොනාද මේ වෙන්න යන්නෙ කියලා. කාටද ඔයාව ඔය බන්දලා දෙන්න හදන්නෙ?.."

මට කරන්නම දෙයක් නැති තැන ඇසුවේය. අවසානයේ විසදුමක් නොමැතිම නම් ඇය හොද කෙනෙක් සමග විවාහවූවායැයි සිතා හෝ මට හිත හදාගත හැක.

"මමත් ඒ අංකල්ව දන්නවා. එයාගෙ ඔය කියන පුතාවනම් මම දැකලා නැහැ. එයාට අවුරුදු විසි නවයක්ලු. ඒ කියන්නෙ මට වඩා අවුරුදු දහයකටත් වඩා වැඩිමල්..."
චාපා අහක බලාගෙන සිනාවූවාය. මට ඇය ගැන දැනුන දුක කියානිමකල නොහැක. 

"අම්මාද ඕවා කිව්වෙ?..."

"ඔවු මේ ප‍්‍රශ්නෙදි අම්මා හරිම අසරණයි ගිම්හාන. අම්මටත් අන්තිමේදි කරන්න වෙන්නෙ තාත්තා කියන දේ තමයි..."

"මේ හැමදේම උනේ මම නිසා නේද සුදූ..."
මට දැනෙන්නෙ දැඩි වරදකාරී හැඟීමකි.

"මේක මගේ කරුමෙ. වෙන මුකුත් නෙවෙයි ගිම්හාන. අහිංසක ඔයා මොනවා කරන්නද?.."

"එහෙනම් ඔයාව බලෙන් හරි බන්දලා දෙයි නේද? ඔයා ඉක්මනට මාව දාලා යයි නේද?.."

"ඇයි දෙයියනේ ඔහොම කතා කරන්නෙ? මම ඔයාගෙ ඔයාගෙ විතරමයි. මම මුලින්ම ආදරේ කලේ ඔයාට. ඒක ඉවර වෙන්නෙත් ඔයාගෙන්ම තමයි. ආදරේ කියන්නෙ මොකකද කියලා මට කියලා දුන්නෙත් ඔයා. ඒහෙම එකේ ඔයා හිතනවද මම ඔයාව දාලා යයි කියලා? මට මේතරම් ආදරේ කරන ඔයාව දාලා?.."

ඇය අඩ අඩාම කීවාය. පාසැල් බිමේ පේන තෙක් මානෙක කවුරුවත් නැතත් මෙහෙම කතා කර කර ඉන්න එක අප දෙදෙනාටම හොද නැත.

"එන්නකො අපි යමු...."
මම ඇයත් සමග පාර පැන බස් නැවතුම දෙසට අවේය.

"ගිම්හාන අපි අර පාර දිගේ පොඩ්ඩක් යමු..."

බස් නැවතුමට මෙහා ඇති පාළු පටුමග පෙන්වා ඇය මට කීවාය. ඇය පවු කියා මට සිතුණි. වෙනදාට කෙලවරක් නැතිව කියවන ඇයගේ කට අද වැසී ඇත. වසර දෙකකට ආසන්න කාලයක් අපි කෙතරම් සතුටින් සිටියාදැයි මට සියල්ල මැවී පෙනුනි.

"මම දන්නවා සුදූ ඔයා මාව දාලා යන්නෙ නැහැ කියලා. ඒත් මෙච්චර දේවල් කරන එකේ ඔයාව බන්දලා දෙන එක තාත්තට මහ දෙයක් නෙවෙයිනෙ නේද?..."

"මම මැරෙනවා ගිම්හාන. මං මැරෙනවා. ඇත්තමයි එහෙම දෙයක් කරන්න හැදුවොත් මම මැරෙනවාමයි. මට මගේ අම්මට පස්සෙ වටින එකම කෙනා ඔයා. ඔයාගෙ නමින් දිවුරනවා මම මැරෙනවා...."

"ඔව් එහෙම කරන්න. පරක්කු කරන්නෙපා. එතකොට ඔක්කොම හරි. මට පුදුමාකාර සතුටකින් ජීවත්වෙන්න පුළුවන්නෙ ඊට පස්සෙ...."

මට තරහ ගියේය. ඇයද මේ ප‍්‍රශ්නයෙන් මිරිකී සිටියි. තමන් අකමැති කෙනෙක් සමග විවාහ වී ජීවිත කාලෙම දිවි ගෙවන්නට වීම කෙතරම් දරුණු දඩුවමක්ද.ඇය ඉකි ගස ගසා අඩන්නට ගත්තාය.

"මාව බේරගන්න ගිම්හාන... මාව බේරගන්න..."

ඇය මගේ අත තදින් අල්ලා ගනිමින් කීවාය. වෙනදා මෙන් අද මට ඇයට හඩන්නට එපා කියන්නට නොහැක. ඇයට හඩන්නට එපා කියනවානම් මම මෙයට විසදුමක් කිව යුතුය. මම කියනා විසදුම කුමක්ද? මට ඇය වෙනුවෙන් කල හැක්කේ කුමක්දැයි මට සිතාගත නොහැක.

"ඔයාටත් එපා වෙලා ඇති නේද? මේ මූසල කෙල්ල එක්ක යාළු උනත් හරි හිතට කිසිම සැනසීමක් නැහැනෙ කියලා හිතෙනවා ඇති නේද? මට ආදරේ කරන්න ගිහිං ඔයාගෙ ජීවිතෙත් නිකං නාස්ති වෙලා යනවා..."

අද ඇය කියන්නේ කවදාවත් නොකී කතාය.

"මොනවද සුදූ මේ කියවන්නෙ..."

"පවු ඔයා..."
යන ගමන්ම ඇය මගේ මුහුණ අතගෑවාය. මට නැතිවන්නට යන්නේ මෙතරම් මට ආදරෙ කරන යුවතියකි. පාර ඉවරවෙන තැනටම අපි පැමිණ තිබේ. මෙතනින් එහාට යාමට තැනක් නැත.

"පාරත් ඉවරයි සුදූ.. අපි ආපහු යමු..."

"ඒකත් අපේ ජීවිත වගේමයි නේද ගිම්හාන. අපි ආදරෙන් ඇවිදන් ගිය පාරත් හිටි හැටියෙ ඉවර උනානෙ..."
මේ ගැන කතා කර තවත් ඇයට දුක් දිය නොහැක.

"හෙට ඉස්කෝලෙ එනවද සුදූ..."


"සමහර විට මට ආයෙ කවදාවත් ඉස්කෝලෙ එන්න බැරිවෙයි.."
මම එතැනම නතරවුණි. එසේනම් මින්පසුව ඒ සුන්දර පියසට මටද පය තැබිය නොහැක.

"ඇයි..."

"එහෙම උනොත් මම කොහොමද..."
මගේ උගුර හිරවී ඇත. 

"එන්නකො යන්න..."
ඇය මගේ සුරතින් අල්ලගත්තේ සිනාසෙමිනි. අද දවසටම ඇය සිනාසෙනවා දැක්කාමය.

"මේ අහන්න මගේ මහත්තයෝ.. මම දන්නවා ඔයා මට හරිම ආදරෙයි කියලා. ඒ ආදරෙට වටිනාකමක් දෙන්නනම් මොනවා උනත් ඔයා දිගටම ඉස්කෝලෙ එන්න ඕනෙ. ඉගෙන ගන්න වැඩ වලට මේ ප‍්‍රශ්න බාධාවක් කරගන්නැතුව ඉන්න ඕනෙ. ඔයාත් අනිත් අය වගේ නෙවෙයි කියලා මට පෙන්නන්න ඕනෙ. එතකොටයි මට මම ආදරේ කලේ ලෝකෙ ඉන්න හොදම පිරිමියාට කියලා ආඩම්බරයක් එන්නෙ. තේරුණාද?..."

ඇය සිනාසෙන්නෙ ආයාසයෙන් බව මට තේරුණි. ඇයට උවමනා මගේ හිත හදන්නටය. වැඩියෙන්ම දුක ඇය මෙසේ කරන විටය.

"මම ඉස්කෝලෙ ආවත් නැතත්, මීට පස්සෙ ඔයාව ඇහැකට දැක්කත් නැතත් මම ඉන්නෙ ඔයාත් එක්කමයි. ඔයා පාඩම් කරන කොට ක්ලාස් යනකොට මාත් ළඟින්ම ඉන්නවා. ඔයා වැටෙන්නැතුව එක්සෑම් හොදට කරලා පෙන්නන්න මට. එතකොට ඔයාට මාව නැති කරන්න යන අයට තේරෙයි මම කොහෙවත් යන කෙනෙක්ට නෙවෙයි මේ තරම් මැරෙන්න ගියේ කියලා, මගේ වචනෙටත් ආදරේ කරපු කෙනෙක්ට කියලා..."

හිතට දැනෙන හයිය මෙතෙකැයි කිව නොහැක. ඇය ඇත්තෙන්ම පුදුමාකාරය. කවදාවත් මාව වැට්ටුවේ නැත. ප‍්‍රශ්න ඇතිවන හැම වතාවකම මාව තවත් ශක්තිමත් කල පුදුමාකාර කෙල්ලෙකි. 

"අහගෙන නේද ඉන්නෙ?.."

"ඔව් සුදූ.. ඔයා කියන හැමදෙයක්ම ඒ විදියටම වෙයි... මම හරිම ආදරෙයි ඔයාට..."

ඇය කදුළු පිරි දෙනෙතින් පුදුමාකාර ආදරයකින් මගේ මුහුණ බැලුවාය. නොදැනීම අප නැවතත් බස් නැවතුම අසලට පැමිණ ඇත.

"එහෙනම් මම යන්නම් රත්තරං. තව පරක්කු උනොත් ඒකත් වැරැද්දකට තියෙයි..."

ඇය මගේ සුරත ගෙන සිපගත්තාය. මට කීමටවත් අද වචන නැත. හිතට දැනෙන්නේ පුදුමාකාර තනිකමකි.

"බුදුසරණයි ගිම්හාන..."



මට මගේ නොවෙන මගේම ආදරයක් තිබුණා...
(චාපා 23 වන කොටස සමගින් හමුවෙමු...)

- නිරෝෂ් මෛති‍්‍ර -
- 2004 -



 

Thursday, July 11, 2013

චාපා 21



     අද උදේන්ම නැගිට පාසැල් යාමට සූදානම් වූයේය. කාලෙකින් පසුව පාසැල් යන නිසාත් අද චාපාවද පාසැලේදි නැවත වරක් දැකගැනීමට හැකි නිසාත් හිත අමුතු ප‍්‍රබෝධයකින් පිරී ඇත. තව අතකින් අද තීරණාත්මක දිනයකි. චාපාගේ මව සමග කතා කරන්න ලැබෙන ප‍්‍රථම මෙන්ම අවසාන අවස්ථාවද මෙය වන්නට පුළුවන. ඇය කුමක් කියූවද සාවදානව අසා සිටීමට හිත හදාගෙනම පාසැලට ආවේය. කලකට පසුව කොරිඩෝව දිගේ එනවිට සුපුරුදු රුව දැකීමෙන් මුළු හිතම පිරී ගියේය. යම් දිනක ඇය මට අහිමි වුවත් මේ මතකයන් සදාකල්ම මා රිදවනු ඇත.

"ගුඩ් මෝනින් ..."
මම ඇය අසලට එමින් කීවේය.

"ගුඩ් මෝනින් රත්තරන්..."
චාපා මුව පුරාම සිනාසෙමින් කීවාය.

"අම්මා එනවද?..."

"ඔව්, නමයාමාර විතර වෙනකොට එන්නම් කිව්වා. මම ඊයේ රෑ නිදාගත්තෙ අම්මත් එක්ක. මම රෑ  සේරම කිව්වා අම්ම එක්ක...."

"මොනාද ඔයා කිව්වෙ?.."
මම පුදුම වී ඇසීමි.

"ඔයා ගොඩක් හොදයි කිව්වා. ගොඩා...ක්ම. මට හුගාක් ආදරෙයි කිව්වා. කවුරුවත් කවදාවත් මාව ඔයා තරම් හොදට බලාගන්නෙ නැහැ කිව්වා. කොටින්ම මට ඔයා නැතුව දැන් ජීවිතයක් නැහැ කිව්වා..."
ඇය මේ සේරම අම්මාට කීවාද.

"ඉතිං අම්මා මොකද කිව්වෙ..?"

"මම හිතුවා අම්මා මට බනියි කියලා. බැන්නත් කමක් නැහැ කියලයි මම සේරම කිව්වෙ. මට තවත් මේවා හිතේ තියන් ඉන්න බැහැ ගිම්හාන. එහෙම උනොත් මට පිස්සු හැදෙයි. ඒත් අම්මා බැන්නෙ නැහැ මට. එයා දන්නවා මම හැදුන විදිය. තාත්තාට කොයිතරම් බයද කියලා. එහෙම මම මේ තරම් ඔයා මත්තෙම ඉන්නෙ මෙතන ලොකු දෙයක් තියෙනවා කියලා එයා හිතන්න ඇති..."

"ඔය සේරම අල්ලලා මට බනියිද දන්නෑ..."

"නැහැ ගිම්හාන.. අම්මා එච්චර නපුරු නැහැ..."

දහය පමණ වන විට දෙමාව්පියන් සියලුදෙනාම පාහේ ඇවිත් සිටියෝය. නමුත් චාපාගේ මව ආවේ නැත. රැස්වීම  ආරම්භවී පැය භාගයක් පමණ ගෙවුනත් තවමත් ඇය නැත. චාපා ඉරේෂා සමග පාසැල් ගේට්ටුව අසල බලාගෙන සිට බැරිම තැන එන්නට ආවේ රැස්වීමද අවසන් වූ නිසාය.

"කොහෙද ගියේ ජෝඩුව? මම හෙව්වත් එක්ක..."
ඇගේ මුහුණ මැලවී ඇත.

"අම්මා ආවෙ නැහැ ගි..ම්..හාන.."

ඇය දුක්මුසුව කීවාය. අද දිනය ගැන ඇය සිටියේ බොහෝ බලාපොරොත්තු තබාගෙනය. උදෑසන සතුටින් පිරී තිබූ මුහුණ දැන් සොයාගන්නටවත් නැත. විවේක කාලයේදී ඇය පන්තියේ කොනේම පුටුවෙ හිදගෙන පිට්ටනිය කෙලවර බලාගෙන මොනවදෝ කල්පනා කරයි. අද කුමක්හෝ හොද දෙයක් වේ යැයි ඇය සිතන්නට ඇත. 

"සුදූ..."
ඇය හෙළුවේ දුක්බර බැල්මකි.

"ඕ ඔය තරම් හිතන්න එපා දරුවො. මොකක් හරි වැඩක් නිසා අම්මට එන්න බැරි වෙන්න ඇති..."

"වෙන්න බැහැ ගිම්හාන. මම උදේ එද්දිත් අම්මාගෙන් දහ සැරයක් විතර ඇහුවා එනවා නේද කිය කියා. අම්මට නොඑන්න කිසිම හේතුවක් නැහැ. මට ලොකු බයක් දැනෙනවා..."

මම නොදන්නා යමක් ඇය දන්නවා විය හැකිය. ඒ ගෙදර කොහොමටත් ඇත්තේ අමුතු පරිසරයකි.

"සුදූ ඔයා මට මොනවා හරි හංගනවද...?"

"නැහැ..."
ඇය කීවේ ඇස් හංගාගෙනය.

"ඇයි එහෙනම් අහක බලන් කතා කරන්නෙ කවදාවත් නැතුව? ඔයා මට කියන්නැති දේවලුත් තියෙනවද දැන්? ඇයි මාව අවිස්වාසද?.."

"ඔයාව විශ්වාස නොකර මම කාව විශ්වාස කරන්නද දෙයියනේ?.."

ඇය මගේ අත අල්ලාගෙන ඩෙස්ක් එකට හිස තබා ගෙන අඩන්නට ගත්තාය. මම වටපිට බැලුවේ ගුරුවරයෙකු දුටුවහොත් ඇතිවන තත්ත්වය දන්නා නිසාය.

"සුදූ කෝ ඔළුව උස්සන්න. මෙහෙම අඩන එක හොද නෑනෙ? මොකද උනේ කියන්නකො අඩන්නෙ නැතුව..."
ඇය පහත්වී කදුළු පිසගෙන හිස එසෙව්වාය.

"මෙහෙම කතා කරන්න බැහැ ගිම්හාන. ඉස්කෝලේ ඇරුනම අපි පොඩ්ඩක් කතා කරමු..."

චාපා කුමක් හෝ හිතේ තබාගෙන විදවයි. ඇය ඕන එකටයි එපා එකටයි හැමදේටම අඩන කෙල්ලෙක් නොවේය. එබැවින් මෙතන මම නොදන්න ලොකු දෙයක් වනවා වන්නට පුළුවන. පාසැල නිමවූ පසු මම චෙස් පුහුණුකිරීම් කරන කාමරයට ගියේය. 

"ගිම්හාන පුතේ..."

"ඇයි ටීච..."

"පුතා හොද වෙලාවට ආවේ, බැංකුව වහන්න කලින් මම ඉක්මනට බැංකුවට දුවලා එන්නම්, පුතා පොඩ්ඩක් මේ පොඩ්ඩො ටික බලනවද?..."

"හා ටීච, මම බලන්නම්..."

පත්මා ටීච ගිය එකද හොදය. මටත් චාපාටත් මෙතනම කතාකල හැක. ටික වේලාවකින් චාපා පහළ පන්තියක ගැහැණු ළමුන් තිදෙනක්ද සමග පැමිණියාය. වෙනදා මෙන් ඒ  මුහුණේ සතුටක සේයාවක් නැත. මම චෙස් පුවරුවක් ගෙන ඉත්තන් පිළිවෙළට සකසමින් උන්නෙමි. ඇය මා ඉදිරියේ වාඩිවී අසරණ ලෙස මාදෙස බලා සිටියාය.

"කියන්න සුදූ... මොකද උනේ..?"
ඇයගේ දෙනෙත් නැවතත් බොදවී ගියේ බලා සිටියදීය.

"අඩන්නැතුව කියන්න දරුවො... මාත් බය වෙනවනෙ.."

"අනේ රත්තරං මේක අහලා කලබල වෙන්නම් එපා, හොදද..?"

"කලබල වෙන්න හරි, නොවෙන්න හරි ඔයා ඕක කියන්න එපැයි. මොකද උනේ?..."



(චාපා 22 වන කොටස සමගින් හමුවෙමු...)

- නිරෝෂ් මෛති‍්‍ර -
- 2004 -

Tuesday, July 9, 2013

චාපා 20



     බසයෙන් බැස ඉරේෂලාගේ නිවසට යන පාර දෙසට හැරෙන විට දහවල් 12 පමණ වන්නට ඇත. කාලෙකට පසුව හිතට සැහැල්ලුවක් දැනුනද තවත් කරදරයක් වේයැයි හිතේ චකිතයක්ද නොතිබුනාම නොවේ. නමුත් මොහොතකටවත් චාපාව බලන්නට නලියන හිත පාලනය කරගන්නට මට නොහැකි විය. එනවිට බස් රථයේ වාදනයවූ ගීතයක් මතක් වී මුවගට සිනහවක් නැගුණි.

අපි හැඟුම් වලට ඉඩදී
මොහොතක්
ඉඩ ලබා ගනිමු
තරමින් වියතක්...
හඳපානේ
මද අදුරේ
අත් පටලා යමු
ආයේ...

මම එන විටත් ඉරේෂා ගේ දොරකඩට වී බලා සිටියාය.

"ගේ හොයාගන්න අමාරු උනාද ගිම්හාන?..."

"නැහැ, මගේ යාළුවෙකුත් ඉන්නවා මේ ළඟ..."

"ආ.. එහෙනම් මේ පැත්තෙත් රස්තයාදු ගහලා තියෙනවා.. එන්න, වාඩිවෙන්න ගිම්හාන..."

සාලය පුරාම නෙත් යැවූවද ඇය පෙනෙන්ටවත් සිටියේ නැත.

"තාම ආවෙ නැද්ද?.."

"ආවා.. ආවා.. පුදුම ආදරයක්නෙ මේක..."

"ආවානම් හංගගෙන ඉන්නෙ, පෙන්නපං මගේ කෙල්ලව.."
මම ඉරේෂාට රැව්වේය.

"මගේ කාමරේ ඉන්නවා. ගිහින් කතා කරන්න..."

"එපා ඉරේෂා එයාට එන්න කියන්න. ගෙදර අය වැරදියට හිතයි..."

"වැරදියට හිතන්න ගෙදර අය ඉන්න එපැයි.. අද අම්මයි තාත්තයි තාත්තගෙ ඔෆිස් එකේ යාළුවෙක්ගෙ මළ ගෙදරක ගිහින්. ඒකයි මම ඔයාව ගෙන්න ගත්තෙත්. නැත්තං කොහෙද මේ සෙල්ලම්. මාවත් ගහලා පන්නයි..."

"ඔයානම් පුදුම යාළුවෙක් ඉරේෂා..."

"හරි හරි, මට බටර් ගාන්නෙ නැතුව ගිහින් අර ළමයත් එක්ක කතා කරන එකක් ඉක්මනට කතා කරගන්න. හවස් වෙන්න කළින් ඒකිව යවන්න ඕනෙ. කොහොමටත් සාලෙ ඉන්නෙපා ගිම්හාන. කවුරු කඩා පහත්වෙයිද දන්නෑනෙ. පහුගිය ටිකේම උනේම හොද දේවල් නෙවෙයිනෙ. දැන්වත් පරිස්සමින් වැඩ කරමු...."

"ඒක ඇත්ත..."

"හ්ම්... මම යනවා මල්ලිට කවන්න, ඔය දෙන්නා කතා කර කර ඉන්න එහෙනම්..."

මම කාමරයේ දොර රෙද්ද මෑත් කර බැලුවේය. චාපා ඉරේෂාගේ පොත් මේසයට හිස තබාගෙන නිදිය. මට හීල්ලිනි. ඇය පහුගිය දින කිහිපයේම නිදි මරන්නට ඇත.

"සුදූ...."

මම චාපා අසලට ගොස් ඇගේ හිස අතගෑවේය.

ඇය ගැස්සී හිස ඔසවා බැලුවාය. මා දැක මුහුණේ ඇදුණු සිනාවෙන් මැලවී තිබූ මුහුණ පිපී ආවේය.

"ගි..ම්හා..න..."

පුටුවෙන් නැගිට්ට ගමන් චාපා මාව වැළද ගෙන හඩන්නට වූවාය. මේ මොහොත එන තුරු දින කීයක් දුක් වින්දාද මේ සුවද විදින්නට දින කීයක් මඟබලා සිටයාද අද මොහොතකට හෝ ඇය මගේය. හිතේ දුක හේදී දියවී යන්නටම මම ඇයව ඉතා ආදරයෙන් වැළද ගත්තෙමි. ඇය ඉස්සී මගේ නළල, දෙකොපුල්, ගෙල සිපගනිමින් පපුවට තුරුළු වූවාය.

"අපිට මොනවද මේ උනේ ගිම්හාන?..."
ඇය හැඩුම්බරව ඇසුවාය.

"මුකුත් උනේ නැහැ සුදූ... මම මේ ඉන්නෙ ඔයා ළඟ..."
මම චාපාගේ හිස අතගානගමන් කීවේය.

"මම ඔයාව දකින්න කොච්චර ආසාවෙන්ද හිටියෙ. මේ අත්දෙක මේ මූණ අනේ මම කොයි තරම් ආදරෙයිද..."

"දැන් මම ළඟ ඉන්නවනෙ, අඩන්නෙපා ඉතිං..."

"මමත් ඇයත් ඉරේෂාගේ ඇද මතින් ඉදගත්තේය. චාපා මොහොතකටවත් මගේ දෑත අත් හැරියේ නැත..."

"එන්න මෙතනට...."

ඇය උකුළ පෙන්වා කීවාය. මට චාපා ගැන දැනුනේ පුදුමාකාර ලෝබ කමකි. ඇය කෙතරම් ලස්සනට ආදරේ කරනවාද මම ඒ උකුළ මතින් හිස තබාගත්තේ ඉමහත් සෙනෙහසිනි.

"ඇයි සුදූ ඉස්කෝලෙ එන්නෙ නැත්තෙ? මට කොච්චර පාළුද? මම නිසා ඔයාගෙ ඉගෙනීමත් කඩාකප්පල් උනා නේද? මට මං ගැනම ලොකු කළකිරීමක් ඇතිවෙලා තියෙන්නෙ. වෙලාවකට ජීවිතේම එපා වෙනවා..."

"ඔයා මොනවා කරන්නද ගිම්හාන. මේ මගේ ලැබීම. මටයි සේරම එපා වෙන්න ඕනෙ. ඒත් මම තාමත් ඉන්නෙ ඔයාගෙ ආදරේ නිසා. මේක විතරයි මට දැන් ජීවත්වෙන්න බලාපොරොත්තුවකට තියෙන්නෙ...."

ඇය පහත්වී මගේ හිස සිපගත්තාය.

"ඒවයින් මේවයින් වැඩක් නැහැ, ඇයි කියනවා මට ඉස්කෝලෙ ගියෙ නැත්තේ..."
චාපා මගෙ කණක් මිරිකමින් ඇසුවාය. මම පාසැල් නොගිය බව ඉරේෂා ඇයට කියන්නට ඇත. මම මුහුණ හංගා ගතිමි.

"මේ බලන්න මං දිහා... ඔයා මොනවද මේ කරන පිස්සු වැඩ කියන්න...?"
ඇය බලෙන්ම මගේ මුහුණ ඇයදෙසට හරවගත්තාය.

"මං නිසා ඉගෙනීමනම් කඩාකප්පල් කරගන්නෙපා මගේ මහත්තයෝ තේරුණාද? ඉවසන්න බැරි ගොඩක් දේවලුත් මම ඉවසන් ඉන්නෙ ඔයාගෙ එක්සෑම් එක නිසා. අපි හැමෝගෙම බලාපොරොත්තු රැදිලා තියෙන්නෙ එතන. මොනා නැතත් අර අහිංසක අම්මා ගැන හිතන්න. එයා ඔයාට කොයිතරම් ආදරෙයිද. මම නිසා මේ හැමදේම විනාස උනොත් මට කවදාවත් හොදක් වෙන්නෑ. මේ වැඩකට නැති මගේ ආදරයක් නිසා විහින් ජීවිතේ නාස්තිකර ගන්නෙපා. මේ කෙල්ල හැමදේටම වඩා ඔයාට ආදරෙයි තමයි. එහෙමයි කියලා මම නිසා ඔයාව නැති නාස්ති වෙනවා බලන් ඉන්න මට බැහැ. හොදට ඉගෙන ගෙන හොද තැනකට ආවාම මට වඩා දහස් ගුණයක් හොද ලස්සන නෝනා කෙනෙක් ඔයාට හම්බවෙයි..."

මම බලාසිටියදීම ඇගේ දෑසින් කදුළු පැන්නාය.

"දැන් කියලා ඉවරද? දැන් සතුටුද? මේ බලන්න චාපා. මට වෙන කෙනෙක් ඕනෙ නම් මෙච්චර දුක් විද විද ඔයාට ආදරේ කරන්නෑ. මෙහෙමවත් එන්නෙත් නෑ. ඔයා හිතනවද මට මෙච්චර ආදරේ කරන ඔයා නිසා මම විනාස වෙයි කියලා. ඒ ආදරේ මට ලොකු ශක්තියක් මිසක් මගේ දුර්වලකම නෙවෙයි. මම දන්නවා ඔයා මේ සේරම කියන්නෙ මට තියෙන ආදරේට කියලා. ඒත් තේරුමක් නැති කතානම් කියන්න එපා..."

ඇය ඇස් ලොකු කරගෙන බලාගෙන සිටියාය.

"මොනාද බලන්නෙ...?"

"ඇයි චාපා කියන්නෙ...?"
මට සිනාගියේය. මෙතරම් දේවල් කීවද ඇයට මතක ඇයගේ නම කී එක පමණි.

"ඔයා මගෙ නම කියන්නෙ තරහ ගියාම.  එපා එහෙම කරන්න. මම ආස නෑ ඔයා නම කියනවට..."

"මොනවා නැතත් මේකිගෙ හුරතලේනම් තියෙනවා...."
මම නැගිට ඇයව උරහිසින් තල්ලු කලේය.

"ඔවු හුරතලේ තමයි. මගේ මිනිහා එක්ක හුරතල් නොවී මං කාත් එක්ක හුරතල් වෙන්නද?.."

"චාපා... එන්න ගිම්හාන එක්ක කෑම ටිකක් කන්න..."
ඉරේෂා සාලයේ සිට අඩගැසුවාය.

"පව් දෙයියනෙ කන්නත් හදලා..."
චාපා මගේ උරහිස සිප නැගිට්ටාය.

"ඇයි කරදර උනේ ඉරේෂා. ඔයා මේ කරන උදව් මදිවටද?"
චාපා සාලයට එනගමන් කීවාය.

"උඹ මට පුංචි කාලෙ ඉදන් කරපු උදව් මට හොදට මතකයි චාපා. මේවත් උදව්ද? පැහෙන්නැතුව දෙන්නත් එක්ක කාපං තියෙන විදිහට...."
චාපා ඉරේෂා දෙස බලා සිටියේ කරුණාබරවය.

"බඩගිනිත් ඇති නේද?"
චාපා මගේ ඇගේ ගෑවෙමින් ඇසුවාය. ඇය කුඩා දරුවෙකු මෙනි.

"එද්දිනම් තිබ්බා, ඒත් දැන් නෑ..."
චාපා පිගානක් ගෙන බත් බෙදන්නට ගත්තාය.

"රෙදි වගයක් තියෙනවා මම හොදලා දාලා එන්නම්. දන්නවනෙ මේක පිට ගෙයක් නෙවෙයි කියලා. හිතේ ගින්දර නිවුනා වගේ බඬේ ගින්දරත් නිවෙන්න හොදට කන්න..."

"ඉරේෂානම් ගිය ආත්මෙ මගේ සහෝදරියක් වෙන්න ඇති..."
චාපා බත් බෙදූ පිගාන මඅතින් තබන ගමන් කීවාය.

"මට බඩගිනි නැහැ සුදූ..."
ඇය සිනාසී නැවතත් බත් පිගාන අතට ගත්තාය.

"මම ඔයා හැරෙනකොට දන්නවා ගිම්හාන පැටියො තේරුණාද? වාඩිවෙන්න මෙතනින්, මම කවන්නම්..."

මට පුදුම සිතුණි. මගේ සුළු වෙනස්වීමක්  උවද ඇයට තේරෙන්නට තරම් චාපා මට කෙතරම් ආදරය කරනවා ඇතිද. මට මෙතක් දවස් මෙතරම් ආදරය කලානම් කලේ අම්මා  පමණි. යම් හෙයකින් චාපාව නොලැබුනහොත් මට කුමක් වේදැයි සිතාගත නොහැක.

"මැල්ලුම් දාන්න එපා..."
ඇය බත් කටට මැල්ලුම් දමා අනන්න යනවිට මම කීවේය.

"ඇයි ඒ. සුදුවෙයි කියලා බයද? "

"මං ආස නැහැ මැල්ලුම් වලට..."

"මමනෙ කවන්නෙ... මම වහ කවන්නෑනෙ. මාව විශ්වාසයිනම් විතරක් කන්න..."

ඇයව අවිශ්වසයිනම් විශ්වාස කල හැකි කෙනෙක් නොහැමැත. පළමු බත් කට කවනවාත් සමගම ඇයගේ නෙතින් කදුලක් වැටුණි.අහින්සක කෙල්ල අද ඉන්නේ ඉතාමත් සතුටිනි.

"සුදූ මම වෙන දෙයක් වෙන්න ඔයාලගෙ ගෙදර අයත් එක්ක කතා කරන්නද?"
චාපා දෙනෙත් ඔසවා මා දෙස බැලීය.

"ඇයි එපාද...?"

"මම එපා කියනවා නෙවෙයි... ඒත් ඔයා මොනවද කතා කරන්න හදන්නෙ...?"
ඇය තවත් බත් කටක් කවන ගමන් ඇසුවාය.

"මුලින්ම කියන්නෙ ඔයාව ඉස්කෝලෙ එවන්න කියලා. එයාලට මාව අවිස්වාසයිනම් මම ඉස්කෝලෙන් අස්වෙලා ප‍්‍රයිවට් හරි එක්සෑම් කරන්නම්. දැනටත් මට එක්සෑම් ෂුවර් එකේ ඒක මට ලොකු ප‍්‍රශ්නයක් නෙවෙයිනෙ. මම ක්ලාස් ගිහිල්ලා හරි එක්සෑම් එක කරගන්නම්..."

චාපා මට කවන්නට ගිය බත් කට නැවතත් පිඟානට දැමුවේ දෑසේ කඳුළු පුරවාගෙනය.

"ඔයාට ඕනෙ මාව අඩවන්නද? මම දන්නවා ඔයා මට ගොඩක් ආදරෙයි කියලා. ඒත් එහෙමයි කියලා ඇයි ඔහොම දේවල් කියන්නෙ? ඔයා අස් උනාම මට පුළුවන්ද ඒ ඉස්කෝලෙට ගිහින් ඉන්න ගිම්හාන? 

"ඉතිං එහෙමයි කියලා ඔයා එක්සෑම් කරන්නෙ නැද්ද?"

"කොහොමටත් අපේ තාත්තා එක්කනම් කතා කරන්න තියා හිතන්නවත් එපා රත්තරන්. හැබැයි ඔයාට ඕනෙමනම් අපේ අම්මත් එක්ක අනිද්දට කතා කරන්න පුළුවන්..."

"අනිද්දට...?"
මම දෑස විසල් කරගෙන ඇසුවෙමි.

"ඔවු... අනිද්දාට ඇඩ්මිෂන් දෙනවනෙ නේද? එදාට අන්තිම දෙමව්පිය රැස්වීමත් තියෙන නිසා අම්මා ඇඩ්මිෂන් ගන්න ඉස්කෝලෙ යන්න කිව්වා. එයත් රැස්වීමට එනවා කිව්වා..."

"අනේ එහෙනම් කොච්චර දෙයක්ද?"

"ඔවු තාත්තා නැති නිසා හොදයි. ඒත් අර නපුරා දැනගත්තොත් විනාසයක්. මේ දවස් ටිකේ රගර් මැච් එකකට නුවර ගිහින් ඉන්නෙ. ඒකයි මාත් හිතේ නිදහසේ අද ආවෙත්..."

කතාවෙන්ම මම බත් පිඟානම හිස් කර ඇත.

"තව ඕනෙද?"

"එපා... ඔයා බෙදාගෙන එන්න..."


දියවී හැළෙන කදුළු පිසලමින්, සුසුම් හමයි තවමත් ඔබේ නමින්...

(චාපා 21 වන කොටස සමගින් හමුවෙමු...)
 

Sample text

Sample Text