"මේ තමයි මගේ පුංචි කාමරේ...."
මම කාමරයේ දොර ඇර ඇයට පෙන්වීය. ඇගේ දෙනෙත් කාන්තිමත් විය. මෙලෙස මගේ කාමරයට ඒමට හැකිවේයැයි ඇය නොසිතන්නට ඇත. චාපා මුළු කාමරේ වටේම ඇස් යැව්වාය.
"ගනන් ගන්නෙපා. පොඩ්ඩක් හැඩිවෙලා. දන්නවනෙ ඉතිං කොල්ලන්ගෙ කාමර..."
"අම්මා හොයයිද? මං ගැන වැරදියට හිතයිද දන්නෑ..."
"අම්මා කෑම හදනවා. අපේ අම්මා හරීම හොදයි. එයා දන්නවා මම වැරදි වැඩ කරන්නෑ කියලා. ඒක නෙවෙයි අද හරිම ලස්සනයි...."
"බොරු කියන්නෙපා.. තාත්තා ගෙදර එයි කියලා බයේ මම ඉක්මනට ලෑස්තිවෙලා ආවෙ. හරියට ඇදුමක්වත් තෝරලා අදින්න බැරි උනා..."
"කලබලේට මෙච්චර ලස්සනයිනම් නිවීසැනසිල්ලෙ ලස්සන වෙලා ආවනම් මට කොල්ලන්ගෙන් බේරගන්න බැරිවෙයි..."
මම ඇයගේ අතක් අල්ලගනිමින් කීවේය.
"වැඬේමයි..."
"ඇත්තමයි සුදූ අම්මත් කිව්වා ලස්සන ගෑණු ළමයෙක් කියලා...."
"බොරූ..."
"මම උඹට බොරු කියලා තියෙනවද?..."
"මෝඩයා කතාකරන හැටි විතරක්..."
ඇය මගේ උරහිසට ගැසුවාය.
"මෙන්න මගෙන් පුංචි ප‍්‍රසන්ට් එකක්..."
ඇය මෙතෙක් වෙලා අතේ තබාගෙන සිටි කුඩා බෑගය මගේ අතේ තැබුවාය.
"මොකටද සුදූ තෑගි ගෙනාවෙ. ඔයා මෙහෙම අපේ ගෙදරට ආපු එකම මදිද..."
"ඕක ඇරලා බලන්නකො සීයෙ..."
"දැන්ම?.."
"ඔවු..."
මම කවරය ඉවත්කර පසෙකින් තැබුවේය. ඇතුලේ තිබුනේ පොත් දෙකකි. එය ආර්ථික විද්‍යාවට අයත් මම මෙතෙක් දවසක් හොයමින් සිටි පොත් දෙකකි. මට අදහාගත නොහැකි විය.
"සුදූ ඔයාට කොහෙන්ද මේ පොත් දෙක. අනික ඔයා කොහොමද දන්නෙ මට මේ දෙක ඕනෙ කියලා?..."
ඇය සිනාසිසී මා දෙස බලා සිටියා මිස මට පිළිතුරු දුන්නේ නැත. මගෙන් මේ පුදුමවීම ඇය බලාපොරොත්තු වන්නට ඇත. තෑග්ගක් දුන් පසු, දුන් කෙනා වැඩිපුරම සතුටු වන්නේ ලබාගත් කෙනා එයින් සතුටුවනවා දැකය.
"හිනාවෙන්නැතුව කියනවකො මොට්ටි.."
මම පොත් දෙක ආශාවෙන් අතට ගෙන ඇද මත වාඩිවිය. ඇයද මා අසලින් වාඩිවිය.
"ඔයා දවසක් කල්ප එක්ක කියනවා මම අහන් හිටියා. දන්න දන්න හැම බුක්ෂොප් එකකම බැලුවා තිබ්බෙ නැහැ කියලා. ඉතින් මම අපේ තාත්තට කියලා මේ පොත් දෙක ගෙන්න ගත්තා..."
"ඒ කොහෙන්ද?.."
"මේ පොත් දෙක පි‍්‍රන්ට් කරන ප්‍රෙස් එක අයිති අපේ තාත්තගෙ යාළුවෙක්ට..."
ඇය සිනාසී පිළිතුරු දුන්නාය. මට ඇය පිළිබද ඇතිවූ ආදරය කියා නිමකල නොහැකිවිය. මම චාපාගේ දෙනෙත් දෙසම බලා සිටියේය. ඇය මේතරම් මට ආදරේ කරනවාද?
"හැබැයි මේක විතරක්නම් මට මදි..."
"මම දන්නවා මේක පුංචි තෑග්ගක් කියලා. පස්සෙ මම මොනාහරි අරන් දෙන්නම්කො...."
"ආනේ නෑ. මට මේ පොත් දෙක ගොඩක් වටිනවා. මම කිව්වෙ ඒ තෑගි නෙවෙයි..."
"එහෙනම්?..."
"මේන් මේකක්..."
හිතේ තෙරපෙන අපමණ ආදරයෙන් මම ඇයගේ නළලත සිපගත්තේය. ඇය ළඟින් හමා ආවේ හැමදාමත් මා කැමතිම සුවඳයි. මට සිපගෙනම ඉන්නට සිතුණි. මම මෑත්වී චාපා දෙස බැලීය. ඇගේ දෙනෙත්වල කදුළුය.
"ඇයි මේ..."
මම ඇයගේ මුහුණ දෝතට ගෙන ඇසීය. ඇය මොහොතක් මා දෙස බලා සිට එක්වරම මාව වැළදගත්තාය.
"ඔයා කොයිතරම් හොද කෙනෙක්ද? මට කොයිතරම් ආදරෙයිද? මේ වෙන දේවල් මට හරිම නුහුරුයි ගිම්හාන. ඒත් මම ඉන්නෙ හරිම සතුටින්. ගොඩක්ම සතුටින්...."
ඇගේ කදුළු මගේ පිටට එකපිට එක වැටෙයි.
"අනේ මම මොඩියෙක් වගේ ඔයත් එක්ක කතා නොකර නපුරුකම් කරලා යාළුනොවී හිටියානම් මම අදටත් අර පන්තියේ මුල්ලට වෙලා පාළුවෙන් හූල්ල හූල්ල ඉන්නවනෙ. මම ඔයාට ගොඩක් ආදරෙයි ගිම්හාන. මාව කවදාවත් තනිකරන්නෙපා...."
ඇය මගෙන් මෑත් වෙමින් කීවාය.
"ඉතිං අඩන්නැතුව ඉන්න මගේ සුදූ මම මොකටද ඔයාව දාලා යන්නෙ?.."
"ඒත් මට හරි බයයි ගිම්හාන...."
"අපි හැමදේම කලබල නොවී ලස්සනට විසදගමු. එන්න යමු පහළට ඔයාට බඩගිනිත් ඇති...."
"නෑ, දැන්නනම් කොහොමටත් බඩගින්නක් නැහැ...."
චාපා කදුළු පිසදාමින් කීවේ සිනාසෙමිනි.
ඇසිපිය යට තරු කැට තියන් හීන දැක්කත්...
(චාපා 11 වන කොටස සමගින් හමුවෙමු...)
No comments:
Post a Comment