හිස පුපුරන්නට තරම් රිදුම් දෙන්නට විය. මේ මොන මෝඩකමක් කලාදැයි දැන් මටම කළකිරී ඇත. නිදාගත් ඇඳ ගැස්සෙන්නේ ඇයිදැයි අපහසුවෙන් ඇස් ඇර බලන්නට හැදූ විට දුටුවේ පුදුම හිතෙන දෙයකි.
"සුදූ ඔයා...?"
මා මෙතෙක් වෙලා ඉද ඇත්තේ චාපාගේ උකුළේය. ඇය තවමත් ඉන්නේ මගේ හිස අතගාමිනි. මම නැගිටින්නට හැදුවේය. නමුත් එය දෙයක් නොවීය.
"ඔහොම ඉන්න නැගිටින්න එපා...."
වෙනදා සිනහවෙන් පිරුණ ඇගේ මුහුණ අද හොයාගන්නටවත් නැත.
"ඔයා කොයිවෙලේද ආවේ සුදූ? කොහොමද කාමරේට ආවේ?.."
"මොන කාමරයක්ද ගිම්හාන, අපි මේ ඉන්නේ චාමරගෙ වෑන් එකේ ගෙදර යන ගමන්..."
මට මොලොව දෙයක් මතක නැත.
"මම කොහොමද වාහනේට ආවේ?.."
"එක වචනයක් කතා කරන්නෙපා ගිම්හාන. බලන්න ඔයාගෙ හැටි. මොනාද මේ කරගෙන තියෙන්නෙ? ඒ ලෙවල් කරනවා කිව්වම හිතන්නෙ මහ මිනිහෙක් කියලද ඔය මළ ජරාව බොන්න?.."
බැනුම් කෝටියකි. ඒත් ඇය බැන බැනත් කරන්නේ මගේ හිස අතගාන එකය. ඇය මේ හැමදේම කියන්නේ මට ඇති ආදරයට බව මම දනිමි.
"මට දුක හිතුනා සුදූ ඔයා එන්නෙ නැතිවෙයි කියලා. මම ගොඩක්වෙලා බලන් හිටියා...."
"ඉතින් නැති නිසා බිව්වා? .."
"සමාවෙන්න..."
"කතාකරන්නනම් එපා මාත් එක්ක ආයෙ. අර කාමරෙ ඉදපු හැටි දැක්කම මගේ පපුව පිච්චිලා ගියා. මම කවදාවත් හිතුවෙ නැහැ ඔයා මෙහෙමයි කියලා..."
දැන්නම් මගේ සිතද රිදිනි.
"ඔයා හිතන්නෙ මම බේබද්දෙක් කියලද චාපා? .."
ඇය ගැස්සිණි. ඒ මම ඇයට නම කියා කතාකල නිසා විය හැක.
"ඇයි චාපා කිව්වෙ?.."
ඇයගේ හඩ ඇඩෙන ගානටය.
"ඔයා ආපු වෙලේ ඉදන්ම බනින එකනෙ කරන්නෙ? මමත් දවසක නෑවිත් හිටියොත් ඔයාට තේරෙයි මට අද දැනුන පාළුව.."
මම තරහින් කීවේය. හිසේ රිදුම තවත් වැඩිවිය.
"මම දන්නවා ගිම්හාන ඔයා එහෙම නැහැ කියලා. ඒත් මටත් දුකයිනෙ මගේ මහත්තයා බීලා වැටිලා ඉන්නවා දකිද්දි. අනික මම හිතලා පරක්කු උනේ නෑ..."
මේ කතාව දුරදිග ගියා වැඩිය. මම තවමත් සිටින්නේ ඇයගේ උකුළේය. මෙවන් සුන්දර මොහොතක් රණ්ඩුවකින් විනාසකර ගන්නට මට උවමනා වූයේ නැත.
"ඇය කියන්නකො ඉතිං පරක්කු උනේ?.."
"තාත්තා ගෙදර හිටියා ගිම්හාන. මට යන්නත් එපා කිව්වා. ඒත් මම ඔයාට පොරොන්දු උනානෙ එනවා කියලා. හොද වෙලාවට ඉරේෂා අපේ ගෙදර ආවා. ඒ නිසා යන්න දුන්නා. පැයක් ඇතුලත එන්න කිව්වා..."
ඇය පවු කියා මට සිතුණි. මට තරම් සැහැල්ලු ජීවිතයක් ඇයට නැත. ඇය ජීවත්වන්නේ ප‍්‍රශ්න ගොඩකය. එසේවීත් අද මෙහෙමවත් ඇය ආ එකම ලොකු දෙයක්ය. මට දාඩිය දමා තිබූ නිසා ඇය මගේ කමිසයේ බොත්තම් දෙකක් ගැලෙව්වේය.
"මම ආයෙ කවදාවත් බොන්නෙ නෑ..."
ඇගේ මුහුණේ පළමු වරට හිනාවක් ඇදුණි.
"පොරොන්දු වෙන්න මට..."
"කොහොමද?.."
ඇය මට රැව්වාය. මම එහෙම්මම හැරී ඇයගේ කුස සිපගත්තේය. මට චාපා ගැන දැනුනේ අපිරිමිත සෙනෙහසකි.
"මටත් සමාවෙන්න රත්තරන්..."
"ඇයි ඒ?..."
"මගේ පරක්කුවනේ මේ සේරටම මුල. ආයෙත් එහෙම වෙන්නෑ..."
"ඒහෙම නිකං සමාව දෙන්නෑ පුතේ..."
ඇය පහත්වී අදුරේම මගේ කම්මුලක් සිපගත්තාය.
"හරී සුවදයි. මොනවා ගාගෙන එනවාද මන්දා..."
"ඒ උනාට පිස්සා ගාව අරක්කු ගදේ බෑ. වෙන කෙල්ලෙක් නම් ඉඹිනවා තියා ළඟවත් තියාගන්නෑ..."
"ඒකනෙ මම ළඟ තියාගන්න කෙල්ලෙක්ව හොයාගත්තෙ..."
මම ඇයගේ ඉණවටා දැතම යවා ඇයට තුරුල් උනි.
"චාපා දේව්දාස් අයියා නිදිද?..."
චාමර වාහනය පදවමින්ම ඇසුවේය.
"නිදිද ?"
ඇය හිස අතගාමින්ම ඇසුවාය.
"හ්ම්..."
මම කීවේ ඇයගේ බඩට මුහුණ තබාගෙනමය. මගේ හඩ ඇයට ඇතුලාන්තයේන්ද ඇසෙන්නට ඇත.
"මේ අපිට පිටිපස්සට ඇස් නෑ ඕකා ඇහැරිලානම් පරිස්සමෙන් චාපෝ..."
නදුන් ඉදිරිපස අසුනේ සිට කෑ ගසා කීවේය.
"ඒකට කමක් නැහැ. මට ගිම්හානව විශ්වාසයි...."
මට දැනුනේ කියා නිම කල නොහැකි සතුටකි.
"අඩෝ ඇද්ද අහගත්තා. පැනපං වෑන් එකෙන්..."
"අන්න අරූගෙ කටට පණ ඇවිත් චාමරයා. අනේ අපිට තිබ්බෙ ඕකව දාලා එන්න..."
"අපේ ගේ ළඟයි මහත්තයෝ..."
චාපා මගේ මුහුණ අතගාමින් කීය.
"අනේ..."
"මටත් දුකයි දාලා යන්න. ඒත් දැනටමත් පරක්කුයි. දන්නවනෙ අපේ තාත්තගෙ හැටි...."
"ආදරෙයිද මට?..."
මම මුහුණ ඔසවා චාපා දෙස බලා ඇසුවේය. ඇය මාදෙස බැලුවෙ උතුරා යන ආදර බැල්මකිනි.
"වෙන කාට ආදරේ කරන්නද මං. ඔයාට හිතාගන්නවත් බැරිතරම් ආදරෙයි මම.මොනවා හරි කිව්වානම් කිව්වෙ ආදරේට හොදද?..."
ඇය මගේ උරහිසට බරවූවාය.
ඇය මගේ උරහිසට බරවූවාය.
සුසුමේ, තවරා, සැගවූ සිහිනේ...
(චාපා 14 වන කොටස සමගින් හමුවෙමු...)
No comments:
Post a Comment