පන්තිය අද වෙනදාට වඩා විනාඩි 15ක් වේලාසන අවසන් වූයේය. ජයරත්න මල් ශාලාව අසලින් පාර පැන බොරැල්ලට යන බස් එකක එල්ලුනේ ටියුට් එක රෝල්කර කලිසම් සාක්කුවේ රුවාගෙනය. වෙලාව 12.45. කාර්යාලයට යාමට ප‍්‍රමාද නැතත් ඇයව බලන්නට නලියන හිතේ තිබුනේ නොසන්සුන් කමකි. බොරැල්ලෙ හන්දියෙන් බසය නවත්වන්නටත් කලින්ම එයින් පැන්නේය.
"ක්ලාස් ඉවරද?.."
"ඔවු බබා.. අද කලින් ඉවර උනා. මොනාද කන්න ගේන්නෙ?.."
"ආස දෙයක්... මටනම් බඩගිනිත් නෑ..."
"ආ.. නොකා හදාගන්නකො ලෙඩක්. ඉන්න මම ඉක්මනට එන්නම්..."
හැමදාම මම ගෙනියන්නෙ මසාල තෝසය. මම කැමතිම ඒවට බව ඇය දනියි. මම බොරැල්ලෙන් තෝස ගෙන ඉක්මනින් කාර්යාලටය ගියේය. ඇයගේ මුහුණ දුටු පසු මටත් ඇති බඩගින්නක් නැත. ඇය ඒ තරම් ආදරණියය.
"ඇයි බබා ? මූණත් අමුතුයි.."
තෝස කෑ පසු කාර්යාලයේ පුටුවකට බරවෙන ගමන් මම ඇසුවෙමි.
"නෑ එහෙම දෙයක් නැහැ නිසල්, මගෙ කට අමුතුයි ඒකයි.,,"
"ඇයි වමනෙ යන්න එනවද?.."
"ඒ වගේ.."
"ඇයි ඒ... කෑවට පස්සෙ නේද?.."
"හ්ම්..."
"ඔයා ආසයිනෙ තෝස වලට. අද මොකක්ද අවුල් උනේ නිකම්ම ? .."
ඇය සිහින්ව සිනාසුනාය. ඒත් ඒ හිනාව ව්‍යාජ යැයි මට සිතුණි.
"මොකක් හරි තියෙනවා ඔයා නොකියන?.."
ඇය අහින්සකව හිස ඔසවා මා දෙස බැලුවාය.
"මම තෝස වලට ආස නැහැ මහත්තයෝ.."
මගේ හිසට පොල්ලෙන් ගැසුවාක් මෙනි.මම තෝස ගෙනා පළමු දිනය මෙය නොවේය. ගෙනා සෑම දිනකම ඇය ඒවා කෑවෙ රස කර කරය.
"එහෙනම් මෙච්චර දවස් ආසාවෙන් කෑවෙ?.."
ඇයගේ ඇස් දෙක තෙත්වී ඇත.
"අද කෑවෙත් ආසාවෙන් තමා නිසල්. මම දන්නවනෙ ඔයා කන්න ආසම ඒවා කියලා. මම ආස නැහැ කිව්වොත් මම නිසා ඔයා ආයෙ ඒවා ගේන්නැති බවත් මම දන්නවා. පවුනෙ ඔයා. ආස නැති දෙයක් දිගටම කද්දි වමනෙට එනවානෙ මගෙ මහත්තයෝ. ඒකයි අද උනෙ..."
ආදරය කියා අප තේරුම් ගෙන ඇත්තේ මොනවාද? මට මා ගැනම ලැජ්ජා සිතුණි.
- නිරෝෂ් මෛති‍්‍ර -
2013-05-30
No comments:
Post a Comment